David KerznerAlbum

Dave Kerzner ken ik sinds zijn fijne plaat “Dimensionaut” van zijn toenmalige band Sound Of Contact. Deze band, met ook Simon Collins (de zoon van Phil) in de gelederen, maakte een erg goed album in de Genesis sfeer van sinds zeg maar “Duke”. Toegankelijke muziek, ergens tussenin neo-prog en progressieve pop. Nu vind ik met name progressieve pop een wat lelijke term, maar Kerzner is juist een meester in dit genre. Luister bijvoorbeeld eens naar de ‘single’ Nothing van zijn album “New World” die ook op deze verzamelaar staat. Met een beetje fantasie had dit nummer zo op “We Can’t Dance” kunnen staan.

Het is een understatement om te zeggen dat Tony Banks een voorbeeld voor Kerzner is. Zijn muziek vertoeft overduidelijk in de latere Genesis sferen en is sterk toetsen-gedomineerd, ja zelfs hoorbaar vanuit de toetsen geschreven. En net als bij het latere Genesis is de gitaar ondersteunend aan de toetsen, maar is de gitaarsound wel essentieel voor het nummer. Want naast toetsenist, is Kerzner met name songwriter. Op deze verzamelaar, met als titel “Breakdown”, laat Kerzner op twee cd’s zien wat hij in huis heeft. Dit betekent een keur aan nummers die hij in zijn rijke carrière solo en in bands heeft gemaakt; in de gewone versies, alternatieve versies en ook live.

“Breakdown” begint karakteristiek met The Lie: songgericht, mooie opbouw, sterke coupletten en catchy refrein. Een nummer dat maar in mijn hoofd blijft rond dwarrelen. Een ander heel mooi nummer is Static van zijn gelijknamige soloplaat. Dit nummer is wat rustiger, maar kent die typische Genesis sfeer. Het gave van Kerzner is ook dat hij modern klinkt in bijvoorbeeld Scavengers van zijn project In Continuum, maar toch denk je als Ray Wilson dit had ingezongen had,  had het zo een track van “Calling All stations” kunnen zijn geweest. Ik denk dat een nummer als Shipwrecked heel goed ook op één van Kerzners albums had kunnen staan bijvoorbeeld. En dat bedoel ik, mocht dat nog niet duidelijk zijn, als een compliment.

Ik denk dat de lezer inmiddels wel een duidelijk beeld heeft waar Kerzner te plaatsen is. En dat ik op deze compilatie  het prachtnummer Beyond Illumination mis van Sound of Contact, of Closer To You (dichter bij “Duke” is niet te komen) en ach dat maakt u verder ook niet uit. Het is bijzonder jammer dat Sound of Contact nooit een vervolg heeft gehad, want de potentie van deze band was zeer, zeer groot. Ik vind de muziek van “New World” en “In Continuum” mooi, maar mis de magie die Sound of Contact in mijn beleving wel had. Maar misschien komt dat wel doordat dit album mij heel erg doet denken aan “Duke”. Mijn excuses, weer een referentie naar Genesis.

Op deze compilatie, die de carrière van Kerzner samenvat van 1995 tot 2019, komt een groot aantal oude bekenden langs. Ik noem er enkelen: Nick D’Virgilio, Marco Minneman, Steve Hackett, Francis Dunnery, Heather Findlay en Jon Davison, Kortom, voor een (neo)prog all star band biedt dit album ook genoeg perspectief.

Kortom, “Breakdown” laat de kwaliteiten zien van een begenadigd songwriter en toetsenist. Ik hoop dat we nog lang kunnen genieten van Dave Kerzner. Voor wie hem nog niet kent biedt deze compilatie een goede introductie.