Stowell, David M.Album

Eén van de leuke dingen van het schrijven voor Progwereld is dat je muziek leert kennen die anders aan je voorbij was gegaan. Neem nu het album “A Raven In Flight” van David M. Stowell. Deze multi-instrumentalist en producer uit Chicago was tot nu toe voor mij volslagen onbekend. Met “A Raven in Flight” heeft hij een heel behoorlijk album afgeleverd, dat je wel een beetje op het verkeerde been zet soms.

Zijn debuutalbum bevat elf nummers die als overkoepelend thema ‘tijdreizen’ en ‘liefde’ hebben. Stowell draagt zorg voor de muziek, produceerde het geheel en is verantwoordelijk voor de basgitaar en toetsen. Een klein bataljon aan medewerkende artiesten geeft acte de presence op dit album. Diverse zangeressen verzorgen de zang op de nummers. Alleen op het tweede nummer is er de zang van James Mahaffey. Ik kom daar zo nog even op terug. De teksten zijn van de hand van Daniel Taylor II.

Wie als argeloze luisteraar “A Raven In Flight” opzet, denkt met muziek in de lijn van Vangelis te maken te hebben. Openingsnummer Dawn Of Enceladus handelt over een maan die rond de planeet Saturnus cirkelt. Een sfeervol synthesizernummer. Dan volgt de song Into The Glass en deze laat een compleet andere Stowell horen. Alsof je in een kroeg naar een stel oude rockers luistert. De lichte blues-invloeden zijn mooi.

Daarna draait de plaat weer en wat mij betreft ten positieve. Er volgen fijne liedjes die gekenmerkt worden door vrouwelijke zang en mooie melodieën met jaren ’80 vibes. Ik houd hier zeker van. Ik word zeker blij van een toegankelijk nummer als Moderation. Dit is echt zo’n liedje dat zich in je hoofd nestelt. Alsof het weer 1984 is. Het nummer Lover’s Day wil ik er ook even uitlichten, een sterk wat laid back nummer met een mooi refrein. De saxofoon geeft het bovendien een jazz light gevoel.

Daarna volgen twee langere nummers. Met Moltova Nebula komen de space synthesizers uit het eerste nummer weer terug. De opera-achtige zang zorgt al helemaal voor een etherisch sfeertje. De instrumentale finale met fijne toetsen vind ik mooi. Jammer alleen van de fade-out.

Het nummer Equinox begint als een gedragen nummer, na vijf minuten draait het nummer en begint een progressief spacy stuk instrumentale muziek, op het gevaar af dat veel lezers dit juist niet progressief vinden. Denk aan de meest symfonische gedeelten van Genesis’ “Invisible Touch” en “The War Of The Worlds”. Soepel gaat het nummer daarna weer over in het gedragen begin.

Met het symfonische en zo nu en dan rockende In Flight en instrumentale The Road komt er een eind aan “A Raven In Flight”.

Tja, ik denk dat progressieve puristen dit niet progressief genoeg vinden en dat meer mainstream georiënteerde liefhebbers dit veel te moeilijk vinden (daarvoor gebeurt er teveel in de muziek).  Plus dat Stowell flirt met verschillende stijlen. Dat maakt dat deze plaat als geheel een wat onevenwichtige indruk geeft. Dat neemt niet weg dat ik me zeker met “A Raven in Flight” heb vermaakt.