Minasian, DavidAlbum

David Minasian is toetsenist, componist, producer en filmmaker. In 2010 bracht hij het album “Random Acts Of Beauty” uit. Dit album werd op Progwereld behoorlijk goed ontvangen, zie de recensie van Maarten Goossenssen op deze site. Het meest memorabele nummer op “Random Acts Of Beauty” is opener Masquerade met een geweldige bijdrage van Camel frontman Andy Latimer. Dit is een nummer dat ik nog steeds met veel plezier draai, vooral de gitaarsolo’s vind ik geweldig. De andere songs op dit album zijn zeker niet slecht, maar halen niet het niveau van Masquerade.

Minasian heeft met “The Sound Of Dreams” een nieuw album uitgebracht, dat qua sound in het verlengde ligt van “Random Acts Of Beauty”. Dat betekent sfeervolle symfo, een kruisbestuiving van Camel en Moody Blues. Voor deze plaat heeft Minasian een heel aantal grote namen van stal gehaald. Te weten: Justin Hayward (Moody Blues), Steve Hackett, Annie Haslam (Renaissance), Billy Sherwood (Yes), P.J Olsson (Alan Parsons Project) en zangeres Julie Ragings, die mij nog onbekend was. Deze gasten geven de muziek van Minasian extra cachet. De basis wordt verzorgd door Minasian zelf (zang, toetsen en gitaar), zijn zoon Justin (basgitaar, gitaar en toetsen) en drummer Geof O’Keefe.

“The Sound Of Dreams” begint met The Wind Of Heaven (Prologue) waarin direct de toon voor de hele plaat wordt gezet. Fijne sfeervolle symfo met Justin Hayward die met zang, gitaar en toetsen zijn waardevolle bijdrage levert. Het zal je niet verbazen dat het geluid dicht tegen dat van de Moody Blues aanzit. De kracht van David Minasians muziek is gelijk ook zijn valkuil: het is mooi en sfeervol, maar je mist op een gegeven moment wel een rafelig randje. Het is wel heel clean en braaf. Maar de mooie melodieën en het hoorbare vakmanschap vergoeden veel.

Het meest interessante stuk muziek op deze plaat vind ik The Sound Of Dreams dat uit drie delen bestaat. In het eerste deel hoor je de indringende stem van Annie Haslam. En zij brengt dat extra’s dat de muziek van Minasian goed kan gebruiken. In plaats van dat je rustig in je stoel wegdroomt, ga je op het puntje van je stoel zitten. In het tweede deel hoor ik lekkere vleugjes Yes. In het eerste en derde deel laat bovendien Steve Hackett zijn niet geringe kwaliteiten horen. Maar hij drukt niet zo’n stempel op de muziek als Andy Latimer deed op “Random Acts Of Beauty”.

Op het lange nummer Twin Flames At Twilight begint Minasian met een mooi stuk op de twaalf snarige akoestische gitaar en waan je je in midden jaren ’70 Genesis sferen. En dat is zeker geen straf. De fluit en de zweverige toetsen versterken dat nog meer. Ongeveer op de helft begint Minasian zelfs te rocken, en dat bevalt me eerlijk gezegd wel. Ik vind het een interessant nummer. Persoonlijk denk ik dat met een gastzanger dit nummer nog meer tot wasdom was gekomen. Minasians stem past op zich goed bij de muziek, maar is wel wat vlakjes, niet echt uitgesproken. Het nummer So Far From Home, gezongen door P.J. Olsson van Alan Parsons Project, gaat wel richting over the top sentiment. Eén zo’n nummer trek ik nog wel, maar het voelt een beetje als een koude douche na het proggy Twin Flames At Twilight.

De cd besluit met The Wind Of Heaven (epilogue) waarin Annie Haslam weer haar opwachting maakt. In dit nummer wordt het thema van de eerste song nog eens dunnetjes over gedaan. Kortom,  “The Sound Of Dreams” is een prima album. Prettig om naar te luisteren, goede melodieën, gastmuzikanten die het nodige toevoegen en met Twin Flames At Twilight ook wat stevigere prog.