David SanciousAlbum

Al vanaf 2002 ben ik verbonden aan ons aller Progwereld en hoewel ik me in al die jaren nooit geprofileerd heb als groot jazzrockliefhebber, mag ik toch graag naar dat genre luisteren. Er is zelfs een tijd geweest dat het hoofdzakelijk albums waren van Mahavishnu Orchestra en Return To Forever die op m’n draaitafel lagen. Brand X was ook zo’n lekker bandje evenals de formaties rondom Jean Luc Ponty en Jeff Beck. Nog steeds weten hun albums het jazzrockvlammetje in me brandende te houden. De blijdschap is dan ook groot als de door Esoteric geremasterde albums “Forest Of Feelings” (1975) en “Transformation” (The Speed Of Love)(1976) van de Amerikaanse toetsenist/gitarist David Sancious bij mij op de deurmat ploffen. Beide zwaar onderschatte albums zijn namelijk al jaren niet meer verkrijgbaar en behoren absoluut tot de parels van de progressieve jazzrock en fusion.

Enige introductie van de man is wel op z’n plaats. De in 1953 geboren Sancious begint zijn carrière door op z’n 19^e als toetsenist toe te treden tot de E Street Band van Bruce Springsteen, waar hij op de eerste drie albums te horen is. In 1974 vertrekt hij echter bij The Boss om zijn eigen muziek te gaan maken. Hij richt daartoe de band Tone op, een jazzrock-/fusiontrio waarin hij samen met bassist Gerald Carboy en drummer Ernest Carter de progressieve bloemetjes behoorlijk buiten zet. Van Tone verschijnen diverse albums waarna Sancious uitgroeit tot een gerenommeerd sessie- en touringmuzikant, eerst nog alleen bij Stanley Clark, maar later ook bij ondermeer Narada Michael Walden, Zucchero Fornaciari, Jack Bruce, Santana, Jon Anderson, Sting en Eric Clapton. Voor Progwereldbegrippen is het wellicht interessant te melden dat hij toetsen heeft gespeeld in de liveband van Peter Gabriel tijdens de “So”-tour in 1988 en dat hij tijdens de 25^ste verjaardag van dat album de honneurs op het podium wederom heeft waargenomen.

Uit bovenstaande kan je niet anders concluderen dan dat Sancious een kundig en smaakvol muzikant is. De albums die hier ter recensie liggen, laten dan ook onverbloemd zijn talent horen. Ontketend is hij en dat geldt ook voor zijn compagnons. Waarschijnlijk heeft een ieder ook een pokkehekel aan passages die uit de bocht vliegen. Op beide albums gebeurt dat namelijk om precies te zijn nul keer.

Ook toont Sancious zich een prima componist. De tien nummers van het debuut “Forest Of Feelings” bevatten uitstekende thema’s, lekkere solo’s waarbij de Moog zijn beste vriend is en een hoop variatie. In de eerste paar nummers ligt de focus grotendeels op de progressieve rock. Zo lijkt de band in opener Suite Cassandra dankzij het volle orgel, de melodieuze gitaar en de kwetterende Moog wel een op stoom geraakte Kayak ten tijde van “See See The Sun” uit 1971. Halverwege het album gaat de piano het geluidsbeeld domineren en is Sancious helemaal in zijn element. De free-jazz van het titelnummer The Forest Of Feelings demonstreert dat, wat een timing heeft de man! Ook een aanstekelijk potje fusion is de heren wel toevertrouwd. One Time en Further In The Forest Of Feelings zijn wat mij betreft de beste stukken van de plaat. Het is allemaal erg plezierig luisteren. Wel zijn de tracks wat aan de korte kant en had wat meer uitwerking best gemogen.

Dat maakt Sancious op de opvolger “Transformation (The Speed Of Love)” meer dan goed. Het album telt slechts vier nummers waaronder de  kantvullende  afsluiter Transformation. De meer prominente plaats van bas en drums in het nummer is opmerkelijk. Het is Tone op z’n best.  De eerste drie nummers (de oorspronkelijke A- kant ) verschillen weliswaar enorm van elkaar, toch is er iets dat ze bindt. Het is de speelse manier waarop  men musiceert. Zo klinkt de synthesizer in het jazzy Piktor’s Methamorphosis frivool en smeuïg terwijl de gitaar in Sky Church Hymn juist lekker doorraust. Dat de verschillen navenant zijn maakt niet uit; het zijn dezelfde paar handen die het ten uitvoer brengen en dat kan je horen. The Play And Display Of The Heart is een weelderig stukje piano met hier en daar wat akoestische gitaar. Het is dusdanig representatief voor de jus waarmee de man speelt dat Jon Anderson het in 1982 in z’n setlist heeft opgenomen als solospot voor Sancious.

Ik zou David Sancious, Gerald Carboy en Ernest Carter nogal te kort doen als ik zou zeggen dat beide albums een must zijn voor de liefhebber van jazzrock en fusion. De muziek die te horen is bevat namelijk zoveel hartstocht dat een beetje muziekfanaat zijn of haar hart er aan zal ophalen.

Dick vd Heijde