Sherrington, DavidAlbum

Als ik een album gemaakt zou hebben dan zou ik het wel weten. Ik zou overal promo’s heen sturen, het Internet volplempen met voorbeelden van de geweldige muziek die ik gemaakt heb, voor een website vol met nuttige informatie zorgen en wellicht zelfs mijn aversie tegen social media overwinnen. Ik zou, kortom, zorgen dat mijn muziek onder de aandacht gebracht wordt.

Voor “The Hero’s Journey” van David Sherrington is kennelijk een andere strategie gekozen, zo er al sprake is van een marketingstrategie. Een website zonder veel nuttige informatie, één You Tube filmpje en een promosheet met uitsluitend tekst die ook al op de website te vinden is. Het lijkt mij geen directe garantie voor succes, maar afijn, ik word geacht hier een recensie te schrijven en geen marketingstrategie, dus laat ik dan de – voor zover mij bekend – eerste recensent op aarde zijn die deze cd heeft opgemerkt.

“The Hero’s Journey” is een bijna volledig instrumentaal album rond een theorie van de Amerikaanse mytholoog Joseph Campbell. Campbell vergeleek mythen van over de gehele wereld en leidde daar onder andere twee zaken uit af: mythen kennen een soort universele structuur en mythen lijken te gaan over gebeurtenissen, maar zijn vaak eveneens een spirituele verandering van de hoofdpersoon. Beide zullen door liefhebbers van sprookjes of fantasy zonder meer worden beaamd, al wordt de wetenschappelijkheid van de theorie nogal betwist. Sherrington gebruikt een aantal ontwikkelingsfases die Campbell herkent als titels voor zijn nummers: The Call To Adventure, The Road Of Trials, Meeting With The Goddess en Return en gebruikt tevens het grootste deel van de ‘liner notes’ om Campbell’s theorie over het voetlicht te brengen.

Alle aandacht voor Campbell leidt wel een beetje af van de muziek. Sherrington dirigeert volgens het tekstboekje het orkest, maar welk orkest dit dan is, wordt niet vermeld. En dat is toch vreemd omdat dit orkest samen met de door Sherrington bespeelde toetsen het leeuwendeel van de uitvoering voor zijn rekening neemt. Het album bevat dan ook zeker geen progressieve rockmuziek en dankt zijn bijdrage op deze site eigenlijk hoofdzakelijk aan de door Andy Latimer gespeelde solo op Meeting With The Goddess. Nu is dat sowieso het meest opvallende – en beste – nummer van de plaat, met in de laatste drie minuten middels koorzang, Latimer’s gitaarsolo en een saxofoonsolo van Sherrington eigenlijk meer instrumentale variatie dan in het overige uur tezamen. Daarmee wil ik verder niet stellen dat het een slecht album is, maar voor mij zit er te weinig spanning in de composities, het kabbelt als het ware te veel voort.

“The Hero’s Journey” doet mij nog het meest denken aan filmmuziek en is voor fans van dat genre, alsmede voor liefhebbers van klassieke muziek, wellicht interessanter dan voor de meeste lezers van deze site. Gezien de voor dit album gekozen promotiestrategie vraag ik me echter af of het dat publiek wel bereikt zal worden.

Wouter Brunner