Sylvian, DavidAlbum

Er zit maar liefst twaalf jaar tussen dit album en het vorige Sylvian album “Secrets Of The Beehive”. In de jaren ’90 hield hij zich redelijk afzijdig. Wel werkte hij veel samen met Robert Fripp en Trey Gunn en hij bracht met zijn collega’s van Japan een album uit onder de naam “Rain Tree Crow” (1991). Maar hoofdzakelijk trok Sylvian zich terug om met zijn vrouw Ingrid Chavez een gezin te stichten. Vier jaar lang werkte hij aan dit album dat de boeken in zal gaan als zijn meest toegankelijke album tot nu toe.

Sylvian noemt die periode van deze vier jaar behoorlijk frustrerend, maar hij wist altijd dat hij sterk materiaal in handen had. Dat dit album sterk materiaal heeft, is overigens een understatement. Op “Dead Bees On A Cake” staan stuk voor stuk parels. De muziek is prachtig ingetogen en voelt wijds aan. Alsof je tuurt over een schitterend landschap en waarbij steeds weer kleine details opvallen. Neem het indrukwekkende Thalheim met prachtig flugelhornspel van jazzlegende Kenny Wheeler. Het nummer sleept je helemaal mee in een andere wereld. De kunst van het weglaten heeft Sylvian hier tot kunst verweven, maar het nummer verliest nergens zijn rijke gevoel. Zijn warme stem doet alles om je heen vergeten.

Sylvian zei ooit in een interview dat het de uitdaging was hoever hij een nummer kon strippen zonder het frame aan te tasten. Het is indrukwekkend hoe hij hierin is geslaagd. De nummers klinken heel basic, maar tegelijkertijd hoor je bij elke luisterbeurt weer nieuwe onderdelen. De basis, de zanglijnen, zijn zodanig sterk dat elk nummer beklijft.

Het album is zo mooi afwisselend. Elk nummer heeft weer zijn eigen identiteit en geheimpjes. Het ene nummer wordt prachtig gedomineerd door akoestische gitaar en percussie (Krishna Blue), terwijl een nummer als The Shining Of Things drijft op warme orkestraties en de intense stem van Sylvian. Even later klikt Café Europa bijna ambient-achtig. Er valt zo veel te beleven! Enige vreemde eend in de bijt is het experimentele All Of My Mother’s Names. Het zit vol vreemde geluiden en is weinig samenhangend. Het is dan ook echt het enige smetje op een verder nagenoeg perfect album.

Als je je verdiept in de muziek van David Sylvian, dan gaat je opvallen hoeveel progbands van tegenwoordig (en in het verleden) zich laten beïnvloeden door zijn werk. Ik hoop dat deze recensie en alle andere recensies van de albums van Sylvian op deze site je nieuwsgierigheid hebben gewekt en je zijn muziek (opnieuw) gaat verkennen.

Maarten Goossensen