DawnAlbum

Op dit debuutalbum hinkt de Zwitserse groep Dawn duchtig op twee gedachten. Aan de ene kant zijn er vier korte nummers die veel te danken hebben aan die nachtenlange luistersessies met het vroege werk van Genesis, King Crimson en Camel, aan de andere kant zijn er de twee langere stukken waarin psychedelica en vroege Pink Floyd doorklinken.

De nadruk ligt in beide gevallen op ‘vroeg’, waarmee gezegd is dat Dawn zich bedient van klanken uit de oude doos (of waarschijnlijker oude klanken uit nieuwe doosjes). De lagen Mellotron worden dan ook dik gesmeerd en ook de andere synthesizerklanken suggereren analoge kasten gevat in degelijk eikenhout.

Daar komt bij dat Dawn in Gerber een buitengewoon smaakvolle toetsenist heeft. Een ander pluspunt is de mooie hoge zang van gitarist Degoumois. Zeker in het openingsnummer en het slotnummer is die combinatie van oude toetsen en heldere zang bijzonder prettig. Het klinkt als oude Italiaanse symfo, Banco of Le Orme, warm, vertrouwd en waar de muziek in progressie tekort komt, wint ze in harmonie. Lekker.

“Loneliness” kent echter ook een aantal ernstige gebreken. Zo is de plaat niet erg goed geproduceerd. De drums klinken kaal, in hardere of drukkere passages klinkt de band rommelig en de gitaar staat overal te hard. Dat was nog te overzien geweest, als Degoumois interessante partijen had gehad, een begenadigd gitarist was geweest of in de principes van het ‘stemmen’ was ingewijd. Helaas is dat allemaal niet het geval. Misschien is het in Zwitserland bon ton om de gitaar nét iets te hoog of te laag te stemmen, ik kreeg er rillingen van (and not in a good way!)

Een ander nadeel is, dat tenminste twee van de zes stukken ronduit vervelend zijn. The Brook begint met twee minuten geknars en gepiep van schurend oud ijzer, waarna een experimenteel stukje barok ontspoort in getingel-tangel. Wel knap gedaan, maar heel erg niet mooi. Dan draagt iemand een stukje tekst voor onder een amechtig zwalkende Mellotron tot die valse gitaar weer invalt. The Story Of Nobody begint met een beroerde drumsolo en een pittig stukje rock met jazz dat aan Camel doet denken, maar dan stort het helemaal in voor gedoe met die nare gitaar en psychedelisch gerommel. Ondertussen zingt/fluistert de zanger wel 100 keer ‘Mr. Nobody’ en ontbreekt elke vorm van opbouw, structuur of richting. Er beklijft helemaal niets, behalve wrevel en ongeduld.

Elke keer als toetsenist Gerber de ruimte krijgt is dat een verademing. Zelfs in het intens nare The Brook slaagt hij er bijna twee minuten in te klinken als Tony Banks. Helaas is het te weinig om de plaat te redden.

Gelukkig eindigt “Loneliness” net zo fraai als-ie begon. In Dusk horen we uitsluitend toetsen en zang, en da’s heel mooi. Dawn is veel beter in die symfonische korte stukken dan in die lange spacerock misbaksels. De band zou er goed aan doen voor dat repertoire te kiezen. En een betere gitarist is ook geen overbodige luxe!

Erik Groeneweg