Day SixAlbum

Jeugdvrienden Robbie van Stiphout en Daan Liebregts maken ruim 20 jaar samen muziek. Via King Of Darkness en Peanuts ontstond in 2002 de band Day Six. Hun debuut album “Eternal Dignity” verrast de Progwereld en de talentvolle band wordt dan ook hoog aangeschreven. Jammer genoeg is de band niet zo productief, zodat hun tweede album “The Grand Design” pas zeven jaar later in 2010 verscheen. En hoewel dit album ook bijzonder goed wordt ontvangen – ze worden onder andere door Treshold, VandenPlas, Riverside en Evergrey gevraagd om samen te toeren – duurt het wederom zeven jaar voor het volgende album. Toeval wil dat juist ten tijde van het uitkomen van “Solitary League” de band Threshold wederom op zoek is naar een supportband. De keuze valt al snel op Day Six, zodat ze aan het einde van het jaar 2017 geen betere ‘herstart’ had kunnen maken.

Day Six anno 2017 heeft ten opzichte van hun vorige album wel enige persoonswisselingen gekend. In 2011 vertrok Nick Verstappen waarna Eric Smits – onder andere bekend van Casual Silence – de baspartijen, inclusief (achtergrond) zang, voor zijn rekening neemt. Op het ‘verzamel’-album “Samples of Genetic Wisdom, Captured to Survive” is hij dan ook al te horen. In 2015 treedt toetsenist Rutger Vlek – die we kennen van Orpheo en Autumn – toe tot Day Six om het over te nemen van de eerder vertrokken Dolf van Heugten. Als de formatie dan weer compleet is kunnen de heren – na een succesvolle crowdfund-actie – begin 2017 de studio in om hun derde album op te nemen.

Day Six kan zich meten met diverse Brabantse collega bands – waarvan ik noem Casual Silence, Richocher, Darwin’s Pride, Eleven’s Eve en Medea – maar referenties naar internationale bands als Deep Purple, Rush, Pink Floyd, Yes, Led Zeppelin, Ayreon, Opeth en Dream Theater zijn ook gemakkelijk te maken. Melodieuze ProgMetal met symfonische elementen en stevige zeventiger jaren heavy metal invloeden. Wellicht lijkt het een ratje toe aan muziekstijlen, maar Day Six weet daar zijn eigen draai aan te geven en creëert zijn eigen geluid.

Hypervigilant laat meteen horen dat Day Six sterker terug is dan ooit. Het start op een Dream Theater achtige wijze met schitterend gitaarwerk, strakke riffs, een sterke bassound, opzwepende drumpatronen en orkestrale toetsenpartijen. Rutger Vlek blijkt al meteen een aanwinst te zijn voor Day Six. De zangpartijen van Robbie van Stiphout vormen een harmonieus geheel met de sterke progmetal muziek. Met Flight To Mars wordt zeker geen gas terug genomen. Het opent op een Time/Money (Pink Floyd) achtige wijze om even snel weer om slaan naar een Led Zeppelin rock nummer. Van Stiphout neemt hier de grootheid van Jimmy Page aan. Met name door het toetsenwerk van Vlek, inclusief het gebruik van de Hammond orgel, krijgt dit nummer een Deep Purple/Jon Lord uitstraling.

Het epische nummer Myriad Scars is werkelijk een diamantje onder de progmetal. Dit nummer voert je mee over het reeds bekende muzieklandschap en brengt je verder naar de volgende dimensie. Dit nummer combineert uitstekend toetsenwerk, met lekkere gitaarriffs, pakkende bas licks, stevige drums en een jazzy uitstapje. Van Stiphout stijgt hier ver boven zichzelf uit. Ik hoor Rush, Deep Purple en Dream Theater invloeden, het is “2112” meets “The Astonishing”, Jon Lord meets Jordan Rudess, Jimmy Page meets David Coverdale en Mike Portnoy meets Cozy Powell. De roemrijke zeventiger jaren rocksound verpakt in een 21-eeuwse progressief geluid.

Ik kan nog wel een tijdje doorgaan want ieder nummer herbergt een juweeltje. Math Patterns bevat complexe ritmes, structuren en patronen met constante tempowisselingen. Het Floydiaanse The Cloud herbergt Gilmour achtige gitaargeluiden. Grace in Words is niet in woorden te beschrijven en het instrumentale 3:09 is een rustige piano opmaat naar het heftige Deadlock. Deadlock is zonder twijfel het hardste nummer op het album, waarbij o.a. Ayreon / Star One invloeden doorklinken. Van Stiphout laat horen dat hij zijn mannetje staan naast Rusell Allen en Damian Wilson. Het slotnummer Modern Solitude begint uiterst rustig en naast een aantal tempo wisselingen en uitbarstingen blijft het een rustige powerballad. Geen explosief einde dus van dit album maar een reset naar een meer rustig niveau.

Day Six heeft eindelijk weer een fantastisch album afgeleverd. Zeven jaar hebben we moeten wachten op dit derde album, maar het is het wachten meer dan waard geweest. “Solitary League” is slechts het derde album in het 15-jarige bestaan van de band. Laten we hopen dat we niet wederom zeven jaar moeten wachten op de opvolger, want zoiets moois willen we elk jaar wel krijgen.

Mario van Os