Daydream XIAlbum

Nog nooit is deze Braziliaanse band Daydream XI in het hoorveld van de Progwereld redactie gevallen en daarom hebben wij nooit over de band geschreven. Dat gaan we na het luisteren van deze cd omzetten in een bevlogen missie. Dit album mag namelijk nooit onopgemerkt in de platenbak blijven liggen.

De band Daydream XI bestaat sinds 2008 en is tot op heden niet echt serieus opgemerkt in de West Europese progmetal scene. Dat heeft voornamelijk te maken met die plas met water tussen ons eigen continent en Zuid Amerika, maar ook doordat de band nog maar één debuutalbum in 2014 heeft uitgegeven. Relatief snel komt in 2017 het tweede album op de markt en de cd wordt enthousiast opgepikt door het proglabel The Lasers Edge. Het album is in Brazilië en de Verenigde Staten opgenomen en gemixt door de Zweedse metalproducer Jens Bogren.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; fans van Dream Theater, Symfony X en Circus Maximus mogen dit album niet links laten liggen en moeten hier wat mij betreft minimaal één keer naar geluisterd hebben. De cd start meer dan prima, maar eerlijkheidshalve moet er wel gezegd worden dat de echte kwaliteit zichzelf pas na de eerste helft openbaard. Let wel; het eerste gedeelte is absoluut niet slecht, maar de differentiatie ten opzichte van andere (genoemde) bands ontstaat vooral in een later stadium van het album. Naast het luisteradvies is het ook belangrijk te melden dat dit een album niet met twee of drie luisterbeurten doorgrond is. Het vergt dus wat moeite, maar die inspanning wordt dan ook meer dan ruimschoots beloond.

Melodieus, verrassend, ambitieus, dwingend, gitaar gedreven, uptempo en technisch begaafd. Dat zijn een aantal steekwoorden in deze recensie. Hoewel je niet stellig kan zeggen dat het een uniek concept is wat de band ons brengt, weten de drie Braziliaanse bandleden een frisse toets te brengen op het conceptalbum. Sommige items zijn verrassend en origineel te noemen, luister bijvoorbeeld eens naar The Love That Never Was. Daarover later meer.

Ook het lichte gospel en blues- achtige begin van Collector Of Souls is in de eerste plaats opmerkelijk, maar daarnaast ook nog eens uiterst smaakvol. Hoewel er geen echte toetsenist en bassist deel uitmaken van de band, zijn beide instrumenten sterk vertegenwoordigt en worden door drie sessiemuzikanten uitgevoerd. Joey Izzo (toetsen) en Thomas Gonzaga en Benhur Lima op basgitaar vervullen hun rol met verve en krijgen genoeg ruimte om in positieve zin op te vallen. Speciaal daarom ook te noemen is het piano en keyboard gedreven nummer Windblown, waar behalve de toetsen alleen de zang van zanger Tiago Masseti te horen is. Je zou het een ballade kunnen noemen, maar in mijn optiek wordt het origineler gebracht. Op het gebied van gitaarsolo’s balanceren Marcelo Pereira en Tiago Masseti evenwichtig op het spreekwoordelijke circuskoord.

Zanger Masseti is er overigens wel een van absolute buitencategorie door zijn stembandkwaliteiten. De man beschikt over een geweldige strot waarmee hij verschillende emoties op perfecte manier weet over te brengen. Hij beweegt zich met zijn geluid in het spectrum van Jon Bon Jovi, Jorn Lande, Russell Allen en Mats Leven. Maar zo krachtig en mannelijk als hij het grootste gedeelte op de cd zingt, kan hij zich ook heel breekbaar opstellen zodat je soms goed moet luisteren of er toch geen vrouw in de zang anticipeert. Maar zeker weten, het is Masseti die het hoogste uit zijn stembanden weet te toveren, zonder dat het ook maar een seconde geforceerd klinkt. De enige dame die op de cd is te horen, doet dat in verhalende lijn.

Absolute prijspakkers op het album zijn de langere nummers, zoals het magische en tien minuten durende Overhauling Wounds en de titeltrack The Circus Of The Tattered And Torn met een lengte van ruim vijftien minuten. Laatstgenoemde track is een heerlijk avontuur binnen het stevige progmetal genre. Niet geheel los van dit nummer kan je voorganger The Love That Never Was zien, wat als heerlijk intro werkt voor de genoemde titeltrack. Het is een hymne in Zuid Amerikaans sferen, gezongen door zanger Masseti en hij wordt begeleidt door een Spaanse flamengo gitaar en zijn eigen achtergrondzang. Een bijzonder en verrassend nummer. Wanneer de titeltrack het ontstane magische moment vervolgens inhaakt, wordt je meegesleurd in heerlijk onvervalste progmetal van de buitencategorie. Dwingende riffs, afwisselende akkoorden, technische drums en melodieuze toetsen volmaken in ruim 15 minuten het prima tweede album van Daydream XI.

Dit kan voor deze recensent zo maar één van de topalbums van 2017 worden en de band is wat mij betreft één van de beste nieuwkomers in het genre. Liefhebbers van het genre hebben een aankoopverplichting.

Ruard Veltmaat