DaymoonAlbum

Bij de naam Fred Lessing denk je niet direct aan een Portugese band, net zomin als bij de naam Daymoon. Toch hebben we wel degelijk met een Portugese band te maken! Lessing woont al jaren in deze zuidwesthoek van Europa en heeft een kwintet autochtonen om zich heen verzameld om zijn muziek mee op te nemen.  Deze Fred vertoont nogal sporen van onderkoelde (Britse) humor en het lijkt in het begin even of de hele cd hier een uit de hand gelopen voorbeeld van is. Moeten we “All Tomorrows” van Daymoon wel serieus nemen?

Lessing noemt zijn progrock zelf liever regressieve rock. De muziek grijpt zeker terug in de tijd. De jaren ’70 zijn ruimschoots vertegenwoordigd. Maar het is zeker niet allemaal oude koek. In feite is de muziek tijdloos, Daymoon haalt zijn invloeden overal en nergens vandaan en dat levert een bonte stoet aan stijlen op: rock, pop, prog, symfo, jazz-fushion, Canterbury. Ook omdat een groot aantal instrumenten wordt gebruikt en diverse gastspelers een bijdrage leveren ontstaat een zeer afwisselend album.

Grote man Fred Lessing, die een keur aan instrumenten bespeelt, draagt deze schijf op aan zijn vrouw, die aan kanker lijdt. Naast zijn Portugese vrienden, maakt een heel rijtje gastmuzikanten zijn opwachting, waaronder niet te minsten: Mats Johanssen (toetsen) en Thomas Olsson (gitaar) van Isildurs Bane, Luca Calabrese (jazz projecten), Hugo Flores (zang) van Factory of Dreams / Project Creation en Andy Tillison (toetsen) van The Tangent. De laatste zorgt ook voor de eindproductie, mixing en mastering.

Aan het begin van het eerste nummer – All Tomorrows – komen de klanken verdacht veel overeen met die van Emerson, Lake and Palmer. Stevig aangezet, forse baspartijen en veelvuldig keyboardspel en expressieve zang.  Als later in het nummer een klassiek stuk van Franz Lehar heel erg a la Queen wordt gespeeld, met het onmiskenbare gitaarspel van Brian May, denk ik even in een parodie te zijn beland, al klinkt het overigens prima. De cd verder beluisterend blijkt dit echter een misvatting te zijn. Daymoon levert namelijk in tegenstelling tot wat ik aan het begin suggereerde een zeer serieus debuut af.

Het roer gaat om in Transcendenz. Het gaat er stevig rockend aan toe, waarbij verschillende blaasinstrumenten voor een jazzy sfeer zorgen, om bij Human Again weer een hele andere richting op te gaan. De heerlijk iets-er-tegenaan gespeelde intro van bas, gitaren en tingeltangel is erg Gentle Giant. Na wat olie op het vuur met toetsenwerk, draait de band met de zang erg in de richting van de oude Caravan: erg laid back en erg Engels. Beide laatste elementen komen regelmatig terug. Enkele passages verder volgt een prachtige symfonische uitbarsting met gitaar, toetsen en fluit. Dit roept herinneringen op aan Genesis en Pink Floyd.
In het korte Marrekech vieren vele stemvariaties hoogtij, in een loom Canterbury tempo met een oosters tintje.

Sorry kent ook veel variatie met subtiele arrangementen en prachtige symfonische doorkijkjes, soms licht psychedelisch, dan weer orkestraal met gitaarlicks die overgaan in solozang met wat zachte klanken op de achtergrond. Bell Jar kunnen we rustig poppig noemen met moderne synths en drums, inclusief een klein stukje jazz. Mooi gedaan is de ballade First Rain. Met akoestisch spel, gevolgd door emotionele zang, geeft Daymoon hier een knipoog naar Steve Hackett. Symfonische folk hebben we nog niet gehad, maar dat verandert aan het begin van Arklow. We horen aantrekkelijk toetsenspel met gitaar en Mark Fletcher zingt alsof hij gehinderd wordt door een nog niet uitgewerkte tandartsverdoving. Dat News From The Outside zo op “The Wall” van Pink Floyd had kunnen staan pikken we ook nog even mee. Krap 14 minuten duurt het langste nummer, The Sum. Dit vraagt wel weer iets van de luisteraar. De muziek is niet zo toegankelijk en het handelsmerk ‘afwisseling’ wordt weer lustig uitgevent.

Daymoon maakte een persoonlijk getint album, met liefde als allesomvattend thema. Muzikaal is het goed verzorgd met complexe arrangementen, soms stevig, vaak subtiel en broos. Heerlijke melodieuze passages, tegenritmes en soms vreemde klanken en zang wisselen elkaar in hoog tempo af. Door deze voortdurende variatie komt de cd als geheel niet bijzonder uitgebalanceerd over. Dit minpuntje neem ik graag voor lief. “All Tomorrows” is geen briljant album en de zang is niet heel erg goed, maar de cd  luistert lekker weg en bevat een flinke hoeveelheid hoogtepunten. Daarom is deze cd het meer dan waard om door veel progliefhebbers beluisterd te worden.
De opvolger schijnt ook al klaar te zijn, met titel en al: “Fabric Of Space Devine”. Laat maar doorkomen, ik laat me graag nog eens zo verrassen!

Fred Nieuwesteeg