Days Before TomorrowAlbum

Hoe gelikt kan (progressieve) rock klinken?

Heel erg gelikt, althans volgens de maatstaven die het Amerikaanse Days Before Tomorrow op hun debuutalbum “The Sky Is Falling” hanteren. En dan te bedenken dat alles aan dit album door de groep zelf is gedaan, inclusief het schrijven van het sciencefictionachtige verhaal waar het album over gaat. Alleen de productie komt op naam van Ron Nevison (onder meer bekend van Led Zeppelin, Europe, Heart). Wanneer deze zelfdoenerij een trend gaat worden met een dergelijk resultaat als gevolg, kunnen veel platenmaatschappijen wel inpakken.

Voor veel van onze lezers kan deze muziek iets teveel van het goede zijn. Daarvoor luistert het allemaal ook erg (te) vlot weg. Een gitaarriffje hier, een meerstemmig koortje daar, vlotte pianoloopjes en smakelijke refreintjes die pas na het draaien van een stevige dosis blackmetal uit je hoofd zullen verdwijnen. Het is allemaal op en top Amerikaans maar niet minder lekker. Uiteraard heb ik daar geen enkel probleem mee, laat dat duidelijk zijn.

Na de vlotte en Styx-achtige rocker Lighters en het aalgladde en van meerstemmige koortjes voorziene Wrong ging ik er eens goed voor zitten. En dat was geheel terecht want het werd nog mooier op Last Song, waar zanger Eric Klein een fraaie techniek toepast en zowel ‘hoog’ als ‘laag’ een goed bereik blijkt te hebben. Zijn zang heeft eigenlijk wel wat weg van die van Dennis DeYoung (Styx). Een vrij doordringend en hoog stemgeluid dat hij vaak afwisselt met een lager en meer zoetgevooisd geluid. Het zijn ook de puntige gitaarriffs en het geraffineerde toetsenwerk op de achtergrond die dit nummer tot een haast volmaakte rocksong maken.

Can’t Go Back is voorzien van vervormde zang en weer die gelikte meerstemmige koortjes. Dit ruikt toch wel heel erg naar AOR mensen, zeker wanneer gastzangeres Kelly McCloud een flinke duit in het zakje komt doen.

Tijd om wat gas terug te nemen met het eerste deel van het uit totaal drie delen bestaande Wasted Years. Frivool pianospel en lekker klinkende orkestraties van voormalig vast groepslid Jason Buchwald op Part I: Confrontation, waarna op Part II: Sleepwalking het toetsenspel een groot aandeel heeft in de stemmige muziek met dank aan het smaakvolle gitaarspel van Scott Kahn.

Op het titelnummer The Sky Is Falling trekt de groep ineens flink van leer. Heftig gitaarwerk vliegt je om de oren. Jemig, wat krijgen we nu? Wat later zakt de intensiteit dankzij meer melodieus gitaarspel en de karakteristieke zang. Het doet mij in alles weer denken aan ‘good old’ Styx.

Zo rijgen de vlot lopende nummers zich aaneen zonder dat het gaat vervelen. Daar is de muziek gewoon te gevarieerd voor. Nee, deze heren weten hoe je de aandacht goed kunt vasthouden. Zo kent Can’t Do Anything halverwege een mooie en erg symfonische passage en zet Klein op het melodieuze Your Kate met mooie zanglijnen zijn beste zangprestatie van het hele album neer. Op You’re Not The One wordt nog één keer flink uitgepakt met meerstemmige refreinen en melodieuze gitaarsolo’s.

Al met al zal “The Sky Is Falling” op menig jaarlijst van 2009 niet hoog gaan scoren, daar is het met alle respect allemaal te gewoontjes en te weinig ‘prog’ voor. Neemt niet weg dat het uur speelduur geen verloren minuut kent. Als bewijs hoe gelikt het ook volgens de échte critici is, is daar een nominatie voor ‘album van het jaar 2009’ op de Los Angeles Music Awards. Pak maar in deze award, met een strik er om heen graag!

Hans Ravensbergen