Dead Can DanceAlbum

Zestien jaar na het verschijnen van het laatste studioalbum, “Spiritchaser,” in 1996 is er opeens “Anastasis,” het achtste studio album van Dead Can Dance. “Anastasis,” wat Grieks is voor wederopstanding, laat inderdaad een geluid horen dat na een lange tijd van wachten de glorietijden van Dead Can Dance doet herleven.

Uiteraard zijn de hoofdrolspelers op dit bijna een uur durende schijfje Brendan Perry en Lisa Gerrard. Zij zijn verantwoordelijk voor alle muziek op het album en beiden zijn zoals bekend gezegend met een karakteristiek stemgeluid dat door de jaren in elk geval niet aan kracht heeft ingeboet. De muziek is melancholisch en intrigerend. In de meeste nummers klinken oosterse klanken door. Verder zijn sfeervolle gelaagde toetsenpartijen, mooie orkestraties, interessante percussie en af en toe een akoestische gitaar kenmerkend voor de muziek op dit album.

En dan dat hoesontwerp. Een zwart-wit afbeelding van een veld vol treurig hangende, uitgebloeide zonnebloemen onder een onheilspellende wolkenlucht gemaakt door fotograaf Zsolt Zsigmond, Een indrukwekkend beeld. Mooi!

Het album begint met Children Of The Sun. Sfeervolle synthesizerklanken openen het nummer en worden later bijgestaan door een log ritme. De sonore stem van Brendan Perry zet in. Vooral bij de uithalen geeft hij het nummer een flinke portie gevoel mee. En hoewel de tekst aan het begin van dit nummer nog anders doet vermoeden is de muziek donker.
Op Anabasis heeft de muziek een oosters tintje. Voor Dead Can Dance is dat niet nieuw, op “Into The Labyrinth (1993)” waren dergelijke invloeden immers ook al aanwezig. Stemacrobate Lisa Gerrard zingt dit nummer werkelijk fenomenaal. Zij voorziet dit ingetogen, enigszins weemoedige nummer van prachtige dromerige klanken.
We blijven nog even in het oosten met Agape. Het nummer heeft van begin tot eind eenzelfde hypnotiserende ritme en ook hier is de hoofdrol weggelegd voor Lisa Gerrard. Evenals op de eerdere albums van Dead Can Dance voorziet op de meeste nummers of Perry of Gerrard beurtelings de muziek van zang.

Amnesia is qua muziek vergelijkbaar met Children Of The Sun. Uiteraard wordt dit nummer dan ook weer door Brendan Perry gezongen. Hier vallen vooral de zware orkestraties positief op. Deze geven het nummer zijn melancholische en dreigende sfeer.
Kiko begint even dreigend en met een bijzonder ritme. Door zowel het bouzoukispel van Perry als de zang van Gerrard klinken Griekse invloeden door. Vooral op dit nummer is duidelijk te horen hoe fantastisch de stem van Lisa Gerrard is.
Met een Afrikaans ritme start het nummer Opium. Brendan Perry zingt dit nummer prachtig en ook zijn stem lijkt er met de jaren alleen maar mooier op te zijn geworden.
Return Of The She-King is op “Anastasis” een beetje een vreemde eend… Het nummer begint namelijk met doedelzakgeluiden en Enya achtige zang. We wanen ons opeens in de Hooglanden en we horen daar Lisa Gerrard haar meerstemmige zangpartijen.
All In Good Time is de afsluiter. Brendan Perry zingt gevoelig, slechts minimaal ondersteund door muziekinstrumenten, een intrigerend droevig lied met een tot geduld manende tekst: ‘alles op z’n tijd.’

‘You taught me patience
Was a virtue
I took my time
Let Nature take her cause
All was revealed
All in good time’

Dit album bezorgt mij elke keer wanneer ik het beluister weer kippenvel. De sfeer, de teksten, de zang… Is dit dan de beste muziek van Dead Can Dance? Ik weet het niet zeker. Vooral de albums “Within The Realm Of A Dying Sun” en “The Serpents Egg” zijn ook prachtig en misschien wat avontuurlijker dan dit album. Maar op “Anastasis” is het kwaliteitsniveau over het geheel genomen enorm hoog en Dead Can Dance klinkt nog volwassener dan op beide andere genoemde albums al het geval was. Een aanrader!