Deadsoul TribeAlbum

Dat was wel even slikken zeg, een kalenderjaar zonder een album van Devon Graves en zijn kornuiten. Kennelijk heeft hij dat jaar onder meer gebruikt om zich te bezinnen op zijn toekomst en die van zijn groep. Want, om maar gelijk met de deur in huis te vallen,  Devon Graves is met “A Lullaby For The Devil” aan zijn tweede jeugd begonnen. Zelfs aan zijn derde wanneer je zijn Psychotic Waltz periode meetelt. Verder heeft DeadSoul Tribe de koers rigoureus gewijzigd: “Het was tijd voor complete verandering. Ik was mij er van bewust dat de laatste albums teveel van hetzelfde waren”, zegt de voor- en frontman zelf over “A Lullaby For The Devil”. Het zal ook de reden zijn geweest dat hij maar liefst drie maanden heeft uitgetrokken voor het mixen. Wél vertrouwd is de albumtitel. Deze is weer met zorg gekozen. We zijn de duistere en donkere titels zo langzamerhand wel van Devon Graves gewend.Met de opener Psychosphere, ontstaan tijdens één van de repetities van de groep, wordt gelijk duidelijk wat voor we vlees we in de kuip hebben. Zware gitaarriffs, pompeuze bas, een flitsende gitaarsolo en zang zoals we die ook kennen van Devin Townsend. Tegen het maniakale aan, dan weer mystiek fluisterend. Dames en heren: wij presenteren u de nieuwe DeadSoul Tribe! Tijd om naar adem te happen is er niet. De heavy intro van Goodbye City Life met dreigend toetsenwerk staat dat gewoon niet toe. Een stuk ingetogen zang doet sterk denken aan Mike Baker, waarna het ook muzikaal richting Shadow Gallery gaat. Niet in het minst ontstaat dit door het fluitspel van Devon Graves, wat op dit nummer voor het eerst zijn intrede doet. Het geeft het langste nummer van het album een Middeleeuws tintje. Here Come The Pigs is laag gezongen, met een bijna hypnotiserende melodie. Het doet Devon Graves zelf herinneren aan Rob Zombie. Ik neem dit zonder meer van hem aan.

Dat Devon Graves naast een begenadigd gitarist en fluitist ook een prima zanger is, horen we in Lost In You. Het is melodieus, het is agressief, het is maniakaal. Je krijgt het allemaal in dit afwisselende nummer.

Ook het neerzetten van een sfeer gaat de mannen uitstekend af. Neem nu het fantastische A Stairway To Nowhere. Met de donkere gitaarriffs van Rollz Kerschbaumer wordt een zelfde sfeer gecreëerd als op “Fear Of A Blank Planet” van Porcupine Tree. Op dat stevige fundament bouwt Devon Graves verder met zijn (meerstemmige) zang, waardoor een zeer fraai bouwwerk ontstaat.

Het instrumentale The Gossamer Strand is ook een juweeltje. Een duel tussen fluit en gitaar(riffs) is natuurlijk geen dagelijkse aangelegenheid. Wordt er vervolgens ook nog eens fors geduelleerd tussen diezelfde fluit en de voortreffelijke drums van Adel Moustafa dan weten we dat hier iets speciaals aan de hand is.

In de recensie van het album “The Dead Word” werd al gewag gemaakt van de inbreng van Devon Graves in het album “The Human Equation” van Ayreon. De nummers Fear, het korte Further Down en het slotnummer A Lullaby For The Devil bewijzen dat deze inbreng destijds een bovengemiddelde is geweest. Genoemde nummers hebben allemaal grote en minder grote verwijzingen naar Ayreon. Het slot- en titelnummer combineert het geheel nog eens met zang die we bij Dream Theater ook met regelmaat horen.

Dit slaapliedje voor de duivel is zeer goed te pruimen. DeadSoul Tribe komt met dit vijfde album zeer verassend tevoorschijn en vaart een andere koers. Korte compacte nummers zonder ellenlange solo’s. Noem het hevige en intense progmetal, voorzien van stemmingswisselingen. Vast staat dat DeadSoul Tribe grensverleggend bezig is geweest. Ik ben reuze benieuwd of de heren op deze koers blijven. Ik twijfel er niet aan dat we nogmaals een kalenderjaar moeten wachten om dit te weten.

Hans Ravensbergen