Deadsoul TribeAlbum

Bij het beluisteren van deze derde langspeler van Deadsoul Tribe bekruipen mij (na een aantal draaibeurten) gemengde gevoelens, die direct zijn terug te voeren tot de invloeden die Devon Graves in de bijsluiter noemt. Frank Zappa, Jethro Tull en Iron Maiden, maar ook Tool en A Perfect Circle, dat zijn de bands die Graves als inspiratiebronnen noemt. Persoonlijk hoor ik daar ook nog The Tea Party bij, maar dat mag toeval zijn.In de eerste zin heb ik tussen haakjes al aangegeven dat er een aantal draaibeurten nodig zijn om door te dringen tot de kern van deze plaat. Dat is geen goede zaak, bij eerste beluistering werd ik in elk geval een beetje mies van het naargeestige geluid dat Graves en Moustafa, die voor het eerst ook meeschreef aan de structuur van een paar stukken, hebben opgenomen. “Spiders and flies, we’re caught in a web and we’re eaten alive”. Gezellig! Die zwartgalligheid in combinatie met de chagrijnig grommende gitaren en de geschreeuwde zang produceren een wat achterhaald machogeluid dat veel meer met Iron Maiden dan met Frank Zappa van doen heeft, laat staan met Jethro Tull.

“The January Tree” moet wel een keer of vijf voorbij komen voordat de luisteraar door het wat eentonige geluid leert heen te luisteren. Dan beginnen zich wat sterke liedjes te openbaren, zoals Spiders And Flies, dat inderdaad wel wat van Tool wegheeft, of het al van Graves’ soloplaat bekende Just Like A Timepiece, een slepend nummer met een prachtige melodie. Als je er aan gewend bent, kan dat onbarmhartige gitaargeluid ook wel lekker krachtig klinken en kun je genieten van het superstrakke drumwerk van Adel Moestafa. Ik kan met de beste wil van de wereld geen enkel stukje Zappa op deze cd ontdekken, daarvoor ontberen de liedjes grilligheid, humor en brille. Ook Jethro Tull vind ik er wat met de haren bijgesleept, waarschijnlijk als excuus voor het, overigens wel verfrissende, opduiken van de dwarsfluit. Nee, ergens tussen Iron Maiden en Tool, daar wil Deadsoul Tribe wonen. Wat mij betreft lukt dat prima, maar ook dat is nog geen goede zaak.

Daar waar het duo de heavy metal benadert, wordt de muziek akelig, de compositie uitermate cliché en de krachtpatserij vervelend. Juist in de stukken waar de heren loos gaan, valt op hoe saai dat is, hoor je hoe weinig toonvast Graves kan zijn (Toy Rockets is bijna onverdraaglijk door het valse gejammer) en hoeveel van die nummers er in een dozijn passen. The Love Of Hate, om maar een voorbeeld te noemen, begint spannend met een soort tribal drums en ingetogen zang. Als het nummer in het tweede refrein explodeert, is de kracht er in één keer af. De nummers die die onderhuidse spanning wel tot het einde weten vol te houden, zijn de sterke nummers van deze plaat. Dat zijn er niet genoeg.

“The January Tree” is al met al een sombere, kale plaat, precies zoals een boom in januari. Dat kan heel mooi zijn, de gortdroge drums bijvoorbeeld klinken subliem. Het kan ook dermate naargeestig zijn, dat het de luisteraar afstoot. Gelukkig onderkent Graves het probleem: hier en daar plaatste hij lyrische accenten, zoals de passages waarop hij dwarsfluit speelt en een paar verrassend mooie zanglijnen.

Gemengde gevoelens dus, afkeer van de vele heavy metal kenmerken die de plaat teisteren en bewondering voor die stukken waar dat niet het geval is. Huiver voor de valse kraai Graves, eerbied voor drummer Moustafa. Voor de derde keer moet ik constateren dat de idee achter Deadsoul Tribe beter is dan de uitvoering ervan. Ach ja, tussen droom en daad…

Erik Groeneweg