Deafening OperaAlbum

Blauwdruk kennen we in twee betekenissen. Een fotografische kopie in witte lijnen op een blauwe achtergrond, waarbij de achtergrond blauw kleurt door het gebruik van cyanidezouten. Daarnaast is blauwdruk in de loop van de tijd ook de term geworden waarmee een nog niet uitgevoerd ontwerp van iets wordt aangeduid. Aan de albumhoes te zien doelt deze Duitse band met de albumtitel duidelijk op de eerste betekenis.

Tot voor kort wist het Duitse platenlabel waarop deze cd is uitgebracht mij te verblijden met enkele leuke albums. Met “Blueprint” van Deafening Opera valt de eerste smet op het blazoen te noteren. Tijd om wakker te worden, zeg ik maar.

De uit München afkomstige groep in kwestie werd in 2005 opgericht. Het progmetalen debuut “Synesteria” uit 2009 miste onze radar en wellicht dat van veel anderen. Het was mogelijk de reden dat daarna een muzikale koerswijziging werd ingezet. De kortspeler “25000 Miles”, die in 2010 werd uitgebracht, vormt de basis voor “Blueprint”. Daarmee pretendeert het vijftal – zo schrijft de informatie op de website – muziek te maken die halverwege Porcupine Tree en Riverside ligt. Ik moest het na een aantal luisterbeurten nog een keer goed lezen om vervolgens in lachen uit te barsten. Kennelijk dromen de mannen vaak. En die zijn toch meestal bedrog.

Persoonlijk ben ik van mening dat wanneer je de volgorde van de nummers op je album bepaalt, je moet beginnen met een knaller. Een binnenkomer. Eentje waarvan de luisteraar gelijk rechtop zit en nieuwsgierig wordt naar het vervolg. Laten de heren hier uitgerekend starten met het slechtste nummer van de cd. Op Her Decay wordt weliswaar een poging gedaan Porcupine Tree en Riverside te benaderen. Helaas zit zanger Adrian Daleore er vocaal gezien vaak flink naast. Iets wat hij vaker doet. Het hele nummer is het op alle fronten net helemaal niet.

Het titelnummer Blueprint is muzikaal gezien een sterk nummer. Helaas helpt Daleore dat om zeep wanneer hij zijn mond open trekt. Zolang hij rustig zingt is er nog niet veel aan de hand. De schade wordt pas aangericht in de krachtige vocale stukken. Dan ontstaat een soort van grommend geluid waarvoor menig hond de oren zal spitsen. Op Jericho I Am laat hij horen hoe het wel kan. Het zijn de spaarzame momenten waar ik mijn aandacht kon vasthouden. Heb meelij, sprak ik mezelf toe.

Dan had men het album beter kunnen beginnen met 25000 Miles. Potverdrie, de groep blijkt het toch wel te kunnen. Een sterke intro met toetsenwerk en stevige gitaarakkoorden doen me denken aan de Zweedse neo-proggers van Galleon. Het nummer ruikt verder naar hardrock uit de jaren zeventig en tachtig. Ik zeg: loslaten Porcupine Tree en Riverside. Ga je eigen identiteit vormen. Borduur verder op dit nummer.

Met Paralelno zakken de heren wat mij betreft nog verder door het ijs. Want waarom gaan we hier opeens in het Frans zingen? Is het soms bedoelt als een concessie naar de Franse buren? Foei! Zing dan in je moedertaal zoals bijvoorbeeld Traumhaus. Op No Man’s Shadow is het muzikaal weer in orde. Alleen valt nu het Duitse accent van Daleore op. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat, hoe de groep ook zijn best doet, het nodige talent ontbeert.

Het schijfje wordt volgespeeld met Porcupine Syndrome. Die titel zegt genoeg. Zelfinzicht kan de heren dus niet worden verweten. Natuurlijk is het eenvoudig de sequencer aan te zetten als een volautomatische en geprogrammeerde Richard Barbieri. Maar dan ben je er nog niet. Lang niet. Met dit nummer is de cirkel wel weer rond. Ook hier laat mijn vriend Daleore net als in het begin steken vallen. Ik besluit met mijn wens dat deze “Blueprint” geen blauwdruk wordt.

Hans Ravensbergen