Ik heb niet zoveel met kerst, toch vind ik de sfeer rondom die dagen best aangenaam. Elk jaar wordt de doos met versieringen dan ook braaf naar beneden gehaald. Slingertje hier, balletje daar, als het niet voor mezelf is dan wel voor een ander. Ik zorg ook altijd wel voor een aangepast stukje muziek en binnen de prog is wat dat betreft best aardig wat te vinden. Absoluut een topper is het in 2001 verschenen “Sounds Like Christmas” van de Amerikaanse multi-instrumentalist Robert Berry. Daarop heeft de man onder de naam December People een aantal kerstliedjes bewerkt alsof het uitvoeringen zijn van bands als Yes, Pink Floyd of Led Zeppelin. Voor de zang heeft Berry trouwens een beroep gedaan op diverse gastvocalisten waaronder Steve Walsh, John Wetton en Trent Gardner. Het is honderdduizend keer leuker om naar dάt album te luisteren dan naar de platgedraaide liedjes op radio of tv.
Op Rattle & Humbug ontpopt Berry zich wederom als kerstman. In tegenstelling tot op “Sounds Like Christmas” laat hij zich hier omringen door een heuse band en heeft hij alle leadzang zelf gedaan. De band bestaat naast Berry op basgitaar uit de twee gitaristen Gary Phil en Jack Foster, toetsenist David Medd en drummer Mike Vanderhule, ervaren muzikanten uit de wereld van de bedenker van dit alles. Het is dat het zo lekker bruisend klinkt op het album, anders zou je haast geloven dat de muzikanten zonder iets te spelen alleen maar voor de nep op de foto zijn gegaan. Ik zou er niet raar van opkijken. Het album is namelijk nogal bedrieglijk. Meer dan de helft van de nummers is een heropgenomen versie van songs die ook al op “Sounds Like Christmas” staan. Dankzij de hoge kwaliteit waarmee deze versies zijn neergezet (de band kan echt goed spelen) hebben ze nog enigszins meerwaarde. Zo is We Three Kings met de zang van Berry nog meer een ijzersterk nummer en zo geeft het Queen-getinte I Heard The Bells On Christmas Day met zijn dampende dynamiek een fraai inzicht in Berry’s creativiteit. Daarbij is Carol Of The Bells zo fraai dat je het niet vaak genoeg kan horen. Toch hebben deze versies niet veel interessants te bieden voor hen die “Sounds Like Christmas” al bezitten.
Wat is dan nieuw op de plaat? Welgeteld vijf nummers. Met uitvoeringen in de stijl van U2, The Who, Santana, Boston en ZZ-Top schiet het classic rock- gehalte van deze cd behoorlijk omhoog. Liefhebbers van dit genre zullen hun vingers aflikken bij het aanhoren van het bombastische U2– geluid in What Child Is This of bij het zeer geslaagde God Rest Ye Merry Gentlemen waar Boston wordt geïmiteerd. Gitarist Gary Phil heeft trouwens enige tijd bij het echte Boston gespeeld maar dit terzijde. Ook de Santana-klanken van Up On The Rooftop zullen er in gaan als koek. Dat geldt dan weer niet voor het Feliz Navidad gedeelte waar je je waant op de bruiloft van de overburen.
Je kan je afvragen of je bij kerstmuziek van een band met een dergelijk allooi moet spreken van een opvolger. “Rattle & Humbug” is in feite een nieuw album dat gewoonweg gezien moet worden als een geval op zich, een album zonder voorganger. “Sounds Like Christmas” is echt gefocust op de progdino’s, terwijl Berry met “Rattle & Humbug” toch veel meer mikt op een breder publiek en dat heeft niet verkeerd uitgepakt.
Dick van der Heijde