DeeExpus ProjectAlbum

 Schrijf de volgende naam even op of onthoud hem goed, je gaat hem in de toekomst ongetwijfeld vaker tegenkomen: Andy Ditchfield. Deze man is drijvende kracht achter de Britse formatie DeeExpus Project en ook verantwoordelijk voor alle nummers op dit album.

Met “Half Way Home” heeft dit vijftal één van de betere debuutalbums afgeleverd die ondergetekende sinds lange tijd heeft gehoord. Lang was deze groep het éénmansproject van Andy Ditchfield, die op “Half Way Home” zang, toetsen en gitaar voor zijn rekening neemt. Nadat zanger Tony Wright zich bij hem aansloot, was dit het begin van de oprichting van een heuse groep die na het toevoegen van de juiste muzikanten en vele jaren hard oefenen eindelijk met een debuutalbum op de proppen komt.

Het fantastische en robuuste openingsnummer Greed zet deze groep wat mij betreft al gelijk op de landkaart. Een elektronisch begin op synthesizer gaat over in een geluid wat zich het best laat vertalen als een combinatie van Threshold en Porcupine Tree, zonder deze groepen te willen imiteren. Al snel wordt duidelijk dat Andy Ditchfield goed weet hoe je een lekkere rocksong in elkaar draait. Zo is het ronduit zalig te constateren dat de muziek heerlijke ruimtes heeft om goed te klinken. Verantwoordelijk voor deze ruimtes is hoofdzakelijk drummer Leigh Crowter, die volledig in dienst van de compositie drumt. Dat Ditchfield ook niet vies is van gelikte meerstemmige meezingkoortjes bewijst wel het verloop van dit nummer.

Uit een wat ander vaatje komt het mooie en vloeiende Pointless Child. De muziek, de sfeer en de opbouw deden me al snel denken aan Mike And The Mechanics. Mocht je geen liefhebber zijn van de meerstemmige zang met ‘aaaaahaaaa’ of ‘heeeheeee’ dan nodig ik je toch uit de volle duur van dit nummer uit te zitten. Ja, eindelijk weer eens een plaatje dat je zo allerbarstens vrolijk maakt. En dan nog niet eens te spreken over die drive in het nummer en die lekkere gitaarsolo’s al helemaal niet te vergeten.

Spannende toetsengeluiden zijn de opening van PTtee. Terwijl het geluid van toetsen verder wordt opgebouwd klinken opeens enkele harde en galmende gitaarriffs uit je speakers. Kippenvel verscheen prompt op mijn armen. Al snel neemt de gitaar het ritme over en ontspint zich een nummer wat zijn weerga niet kent. Liefhebbers van Threshold zullen hier ongetwijfeld het geluid van deze Britse groep terughoren ten tijde van de albums “Clone” en “Hypothetical”. Het is ook deze groep waaraan The DeeExpus Project mij het meest doet denken, al komt deze groep in hun rijtje ‘beïnvloed door’ wonderwel niet voor. Ook hier kan immers de vraag gesteld worden of we luisteren naar een lichtere en melodieuze vorm van progmetal met veel toetsen of toch stevige symfonische rock. Er is immers variatie te over en er wordt niet continue vol gas gegeven. En ze hebben ook gewoon het lef om er af en toe lekkere gelikte samenzang in de beste Spock’s Beard tradities door heen te gooien.

Dat Tony Wright een prima zanger is, laat hij horen op het aanvankelijk rustige One Eight. Zijn stemgeluid neigt hier ook behoorlijk naar die van Paul Carrack. Ook dit nummer kent weer een uitstekende opbouw met een stevig eind inclusief flitsende gitaarsolo.

Enige kritiek heb ik wel op het nummer Seven Nights. Het begin met een stevig tapijt Hammond orgel klinkt nog prima. Helaas wordt het nummer behoorlijk verprutst door veel te schel klinkende bekkens. Het is slechts een klein smetje op een verder uitstekende plaat.

Omdat ook de samenstelling van “Half Way Home” zorgvuldig is uitgedokterd, is het langste nummer en tevens titelnummer Half Way Home het laatst geprogrammeerd. Je zou ook kunnen zeggen dat het lekkerste voor het laatst is bewaard. Andy Ditchfield gaat nu voor de verandering al eens aan het begin van een nummer loos met een vloeiende gitaarsolo. Wat kan die man spelen! Gedurende ruim zeventien minuten word je een afwisselend nummer voorgeschoteld dat bewijst dat DeeExpus Project ook een ‘epic’ niet uit de weg gaat. De naar hardrock riekende stukken in dit nummer verraden op de valreep ook de invloeden van Iron Maiden.

Liefhebbers van in deze recensie genoemde (combinatie van) groepen kunnen zonder meer in zee gaan met The DeeExpus Project en kunnen aan “Half Way Home” veel plezier beleven.

Laat ik die naam nog maar een keer noemen: Andy Ditchfield, een groot talent.

Hans Ravensbergen