Deep ThoughtAlbum

 Progressieve rock uit Zwitserland kom je niet al te vaak tegen. Maar met Deep Thought is er toch vertegenwoordiging uit Centraal Europa. De oprichting van Deep Thought dateert uit 1993, toen Marcel Oehler en Dominik Pfleghaar de krachten bundelden en aan het componeren sloegen. De jaren die volgden werden gebruikt om de huidige bandleden in te lijven en de songs verder te completeren. In het promotiemateriaal wordt gewag gemaakt dat er in de muziek van Deep Thought zeker invloeden van Marillion, Genesis en Arena valt te bespeuren. Dat laatste betwijfel ik enigszins, de vergelijking met Marillion is zeker te trekken. Vooral de klankkleuren van synthesizers lijken veel op die van Mark Kelly.

Luister bijvoorbeeld naar het uitgebreide Clock. Met vlagen lijkt de song op “Incommunicado” van Marillion. Een prima nummer maar de zang en harmonieën zijn wel erg vlak. Dan merk je ook meteen dat dit het minpuntje van de cd is. Nergens komt de zang van vocalist Pat Merz lekker uit de verf. Of het nu het monotone van zijn stem is of het geforceerd trachten professionele zangers te imiteren, wie het weet mag het zeggen. Changing The Rules heeft muzikaal zeker potentie, maar ook hier zijn de zanglijnen niet optimaal. Toch zijn er pittige toetsensolo’s en gitaarlicks aanwezig die het nummer de goede richting uitduwen. Waiting For Darkness is een lekkere song die helaas maar kort duurt. Deze song hadden ze wat mij betreft wel verder uit kunnen bouwen. Bombastiek en subtiliteit gaan hand in hand en het geheel is prima uitgebalanceerd.

Simple Man is dan weer een lang nummer (10:25) en opent met een prima symfonische ouverture. Helaas zakt de boel daarna wat in. Toetsenfrummels met breaks wisselen elkaar af en het wordt nergens spannend. De zang maakt er nog meer een rommeltje van en maakt de tien-minuten-zit een hele opgave. Het lijkt er op of Deep Thought tè ingewikkelde thema’s wil uitwerken en vervolgens verstrikt raakt in de eigen “creativiteit”. Jammer, want sommige thema’s zijn het volledig uitwerken zeker waard. Het nummer loopt uiteindelijk met een sisser af. Op Shadows Of The Past laat Deep Thought zich van zijn meest symfonische kant horen. Het mooie akkoordenschema van toetsenist Dominik Pfleghaar, de messcherpe gitaarpartijen van Marcel Oehler geven het nummer flinke vaart. Helaas laat de zang het hier goed afweten. De zangpartijen geven je geen kippenvel en daar leent het nummer zich juist wel voor.

Driving, Ice en Morphios zijn songs zonder diepgang en kunnen niet boeien. Naarmate de cd vordert, des te moeizamer wordt de kwaliteit van de nummers. Kun je het de jongens uit Zwitserland kwalijk nemen? Ik denk het niet. Na diverse demo’s en nu eindelijk de èchte cd is de kop eraf. Het cd-werk zal zeker worden voortgezet en daar zullen de reacties zeker in mee worden genomen. Lijkt mij de zang wel een punt van aandacht. Zanger Merz zal met meer emotie en creativiteit zijn zanglijnen moeten invullen of anders een exitgesprek aangaan.

Ruud Stoker