De opvolger van het debuut “Enter” neemt drie jaar in beslag, maar is het wachten meer dan waard. Bij de allereerste beluistering valt gelijk op dat de grunts van gitarist Robert Westerholt verdwenen zijn. De gotische rock wordt hierdoor toegankelijker voor een (iets) groter publiek.
Het titelnummer laat Within Temptation in optima forma horen. Rustige fluitende passages en koor worden afgewisseld met bombastische gedeelten waarbij beide gitaristen Robert Westerholt en Michiel Papenhove een ware muur van geluid optrekken. Ivar de Graaf trekt de aandacht met zijn afwisselende drumspel. Ook Ice Queen kent een soortgelijke benadering. Uit de toetsen wordt een compleet orkest tevoorschijn getoverd.
Na de bombast is het tijd voor rust. Het sprookjesachtige Our Farewell brengt de luisteraar in hemelse sferen veroorzaakt door de stem van Sharon den Adel en het toetsenspel van Martijn Westerholt. Uit zijn toetsenarsenaal komen waarschijnlijk ook de vioolklanken die het nummer zijn tevens donkere sfeer meegeven. Vrolijker is het begin van Caged met zijn fluitklanken om vervolgens weer bombastisch uit de hoek te komen. Tijdens sommige passages neigt de stem van Sharon richting Kate Bush. Het thema keert een aantal malen weer.
Het langste nummer van het album, The Promise, start met gesproken woord door een symfonisch gedeelte. Dit symfonische gedeelte keert later terug ter ondersteuning van Sharon den Adel en gaat vloeiend over in het bombastische gedeelte. Ook in dit nummer zijn er duidelijke referenties aan de stem van Kate Bush. Het volgende rustpuntje is Never-ending Story. Een zeer aanstekelijk deuntje, gespeeld door Martijn Westerholt, Sharon die mooi zingt en vervolgens de schitterende opbouw door de toevoeging van het subtiele drumspel van Ivar de Graaf. Gast René Dissel maakt het geheel af met zijn zoemende fretloze basspel.
Eén van de hoogtepunten van het album is voor mij Deceiver Of Fools. Een begin dat doet denken aan het Slavenkoor om vervolgens over te gaan in ijl gezang. Bombastische en rustige gedeelten wisselen elkaar perfect af. Let op de accenten die worden gelegd door het koor en de toetsen die een compleet orkest met blazers voor hun rekening nemen. De volgende twee nummers, Intro en Dark Wings, horen bij elkaar en lopen dan ook in elkaar over. Intro is een sinister instrumentaal nummer waar op de achtergrond enige geluiden te horen zijn, zonder deze echt duidelijk te kunnen onderscheiden. In Dark Wings verweeft de band zelfs enkele Egyptische invloeden.
In Perfect Harmony is het laatste nummer van de cd en het enige dat niet door de band is geschreven. Toch past het wonderwel goed bij het overige materiaal. Terwijl ik deze woorden tik, is het bijna Kerstmis en dit nummer past geweldig bij de sfeer van dit feest. Vrolijk getjilp van vogels geven dit nummer een sprookjesachtige sfeer. Een sprookje dat op schitterende wijze wordt uitgedragen door Sharon daarbij geholpen door fluitende toetsen en akoestische gitaar.
Within Temptation laat met dit tweede album, “Mother Earth” meer en meer een eigen gezicht zien en bewijst hiermee niet een eendagsvlieg te zijn maar een beloftevolle toekomst te hebben.
Rob van Oosten