DeliriumAlbum

Met eerbied wil ik schrijven over “Il Nome del Vento”, het zeergeslaagde comeback-album van het uit Italië afkomstige Delirium.

Deze band heeft een verleden dat terug gaat naar de gouden jaren ’70 van de italo-prog. Indertijd heeft Delirium drie platen gemaakt waarvan met name de derde het progressieve “Viaggio Negli Arcipelaghi Del Tempo” uit  1974, als een klassieker binnen de prog bestempeld kan worden. Dat album kent een weelderige mengeling van progressieve muziek en jazz-fusion met daarin Jethro Tull-achtige fluit en door strijkers neergezette elementen klassieke muziek. Kernleden op dat album zijn onder meer toetsenman Ettore Vigo, fluitist/saxofonist Martin Grice en drummer Pino Di Santo. Een jaar later valt echter het doek voor de band. Het blijft een kleine dertig jaar stil totdat in 2003 onder aanvoering van drummer Di Santo Delirium wordt heropgericht. Hij weet zijn vroegere bandmakkers Vigo en Grice te strikken en samen met de nieuwkomers gitarist en leadzanger Roberto Solinas en bassist Fabio Chighini  gaat de band weer optreden. Er verschijnt in 2006 een fraai live-album dat luistert naar de beeldende naam “Vibrazioni Noturne”. Met die plaat, waarop het nieuwe Delirium nog moet putten uit oud songmateriaal, is de weg naar een briljant studio-album eigenlijk al geplaveid. Het mag dan ook geen verrassing heten dat de hier te bespreken nieuweling , oftewel “Il Nome Del Vento”, het bandverleden meer dan overtreft.

Het herboren Delirium  maakt ook een mengeling van prog en jazz/fusion. Het gebodene op dit nieuwe album klinkt fris en frivool.Je doet de band echt tekort door hun muziek af te schilderen als retro, maar dat is ze natuurlijk wel. “Il Nome Del Vento” is vooral een warme plaat met een haast filmisch karakter. Verantwoordelijk hiervoor zijn de dames van het Quartetto d’Archi die met hun sfeervolle strijkjes de muziek veelvuldig een romantisch karakter meegeven. Ze geven coherentie aan het geheel en dat is in de vaak van sfeer wisselende muziek zeer welkom. Nee, Delirium is niet druk of weerbarstig in hun composities, ik zou eerder willen spreken van gesofisticeerde complexiteit. Wat dat betreft spreekt de getoonde ervaring boekdelen.

Met de luchtigheid van de fluit, het dromerige spel op de Fender Rhodes en de prachtige Italiaanstalige zang in de reprise van het oudje Dio Del Silenzio gaat de band na wat onweersgeluiden uitstekend uit de startblokken. Het is knap hoe in dit korte stukje de aandacht al gewekt wordt voor wat komen gaat. Negen reguliere nummers, een bonustrack en een videoclip bevolken verder dit album.

De schijf  laat zich beluisteren als een goeddoordachte aaneenschakeling van intieme organische geluiden met veel authentieke toetsen en broeierige (samen)zang. Ook is er veel sax en fluit te horen. De koortjes van met name gastzangeres Sophya Baccini zo her en der op het album zijn uitstekend. Ze duikt voor het eerst op in het hoekige titelnummer Il Nome Del Vento dat ze een aangename wending geeft met Ange-achtige zang.

Het instrumentale Verso Il Naufragio kent een uitbundig thema van toetsen en gitaar maar ook scherpe breaks en zelfs rokerige jazz met een sappig orgel en sax. Làcquario Delle Stelle is van het formaat ‘integere italo-pop’ met lekker orgelspel en een wonderschone intro, terwijl Dopo Il Vento meer de individuele kwaliteiten van een ieder naar voren brengt zoals die mooie gitaarmelodie of die razende sax.

Een mooi rustpunt vormt Luci Lontane dat ik zou willen vergelijken met het meer rustige werk van Little Tragedies. Daarna laat Delirium met nummers als Profeta Senza Profezie, Ogni Storia en Note Di Tempesta  aanzienlijk meer jazz in zijn muziek horen. Het is trouwens niet het soort jazz dat je in de gordijnen jaagt. Delirium heeft een bepaalde relaxtheid in zich die alles gepermitteerd maakt. In Cuore Sacro wordt Jethro Tull geïmiteerd maar van Delirium slik je dat moeiteloos.

Zo zorgt Delirium met “Il Nome del Vento” voor heel wat luistergenot. Ook de bonustrack l`Aurora Boreale is dik in orde en ook de afsluitende videoclip van het eerdergenoemde l`Acquario Delle Stelle zal dat wellicht zijn. Ik zeg ‘wellicht’ want ik kreeg het bestandje niet open. Het nummer zelf is in elk geval erg attractief evenals de rest van de cd.

Dick van der Heijde