DeliriumDVD

Voordat mij deze dvd ter bespreking toegezonden werd kende ik het Italiaanse gezelschap Delirium niet. De heren van Delirium waren nochtans reeds in de vroege jaren zeventig actief, en hebben met name in Italië een aanzienlijke aanhang, het gevolg van hitjes als Jesahel die de band in de jaren zeventig in eigen land had. Echter, hoewel Delirium niet kan wedijveren met grote generatiegenoten als Premiata Forneria Marconi, Banco di Mutuo Soccorso of Le Orme, is de muziek die het gezelschap ten gehore brengt op deze concertregistratie, opgenomen in Genua in februari 2008, geenszins onaangenaam.

Hoewel Delirium onmiskenbaar Italiaans is, onderscheidt de band zich toch van andere bands uit het hoogtijperk van de Italiaanse prog. Daar waar de canonieke Italianen doorgaans hun inspiratie haalden bij Genesis en Emerson, Lake and Palmer, is Delirium voornamelijk beïnvloed door Jethro Tull en in mindere mate Camel. De overeenkomst zit ‘m vooral in de prominente rol voor de dwarsfluit van de vaardige Engelsman Martin Grice, die Ian Anderson-achtige deuntjes afwisselt met Latimerriedeltjes (al is hij net wat minder virtuoos dan de ooievaar van Jethro Tull). Op de dvd staat zelfs een aardige Jethro Tull medley, waarbij het publiek enthousiast meeklapt. Zoals een nummer als Gioria, Disordine, Risentimento aantoont, is Grice tevens een begaafd saxofonist, met een stijl die niet zelden aan David Jackson van Van der Graaf Generator doet denken.

Het optreden op deze dvd laat een gedreven band zien, die speelt met een passie die niet doet vermoeden dat de band reeds in 1970 opgericht is en dus bestaat uit muzikanten die al veertig jaar met dit materiaal achter de rug hebben. Op andere wijze, echter, is de band wel duidelijk met de tijd meegegaan, wat helaas niet bepaald bijdraagt aan de muziek. Op de dvd staan als bonus een aantal fraaie televisieopnamen van de band uit de vroege jaren zeventig, waaruit blijkt dat de band verzot was op Mellotron en andere typische toetseninstrumenten uit de hoogtijdagen van de prog. Op deze dvd, echter, zijn veel ouderwetse klanken ingeruild voor een plastic keyboardgeluid, waardoor de band bij vlagen onverdiend klinkt als een derderangs neoprogband. Wat bovendien spijtig is, is dat de band geen leadzanger heeft: de heren nemen om de beurt deze rol op zich, maar geen van allen zijn ze bijzonder bekwame zangers. Dit wordt erg duidelijk in een nummer als Preludio (Paura), dat verder erg fraai is, doch weinig winst ondervindt van de solozang van de verschillende heren.

Voor een opname van een relatief kleine band is met name het beeld (ratio 4:3) van goede kwaliteit. Er wordt goed gewisseld tussen de verschillende camerastandpunten, en de samenstelling is helder en weldoordacht. Wat geluidskwaliteit betreft, echter, is niet alles even overtuigend. Hoewel sommige nummers uitstekend klinken, lijkt het bij vlagen, zoals bij het fraaie, melancholische Dio del Silenzio, alsof de band met een losstaande microfoon in de zaal is opgenomen. Dit is jammer, omdat de muziek zeker baat heeft bij een helder geluid, en de 5.1-mix zo ook niet echt bijdraagt aan de ervaring.

Bij de dvd is tevens een cd geleverd waarop het grootste gedeelte van het concert staat. Dit is mooi, want hoewel de muziek zonder meer de moeite waard is, zijn de composities toch ook weer niet overtuigend genoeg om nou maar altijd naar vijf oude progmannen op het podium te kijken bij het beluisteren ervan. Het bonusmateriaal op de dvd is interessant, met name de zeven opnames van optredens op de Italiaanse televisie tussen 1971-75.

Concluderend valt te stellen dat deze dvd, ondanks een aantal tekortkomingen, zonder meer de moeite waard kan zijn voor liefhebbers van Italiaanse prog uit de jaren zeventig. Daarbij moet echter wel opgemerkt worden dat het wellicht interessanter is om eerst de albums uit die tijd zelf te beluisteren. Desondanks is deze dvd, ook vanwege het bonusmateriaal en de bijgevoegde cd, best aan te raden.

Christopher Cusack