Delusion Squared is een sympathieke, in 2009 opgerichte progressieve rockband uit Frankrijk die dapper genoeg debuteert met een futuristisch concept, ietwat in lijn met Justins Cronin’s ‘De Oversteek‘. Het resultaat is met veel zorg en aandacht tot stand gekomen en levert een klein uur prima geproduceerde Progrock met symfonische- en ambient invloeden. De sound heeft raakvlakken met een band als Touchstone, ook wat betreft de wat ijle, breekbare zang van Lorraine Young die goed past binnen het geluid van Delusion Squared maar op zichzelf niet heel indrukwekkend is.
De breed uitgesponnen nummers kennen een zorgvuldige opbouw en voldoende afwisseling. De invloeden variëren van Porcupine Tree tot Pink Floyd zonder deze letterlijk te kopiëren en voorzien van een speelse productie, die voldoende ruimte laat voor subtiele geluidseffecten en creatief omgaat met stemvervorming ontstaat een redelijk avontuurlijk, maar in iets mindere mate duurzaam bandgeluid. Het gitaarwerk produceert regelmatig stevige riffs en is aangenaam in de mix opgenomen waardoor deze schijf zo nu en dan rockt maar toch bescheiden is; je kunt bij beluistering het volume gerust opendraaien zonder dat je iemand tot last bent.
Zo is er geen vuiltje aan de lucht en lijkt alles koek en ei met Delusion Squared? Ik zal de laatste zijn dit tegen te spreken. Toch moet ik bekennen dat ik niet écht overrompeld ben door dit debuut. Er zijn genoeg momenten die blijven hangen, maar als geheel mist deze plaat wat glans. Daarbij zingt Lorraine Young haar partijen nogal eenzijdig in waardoor na enige tijd een zekere luistermoeheid ontstaat, mede doordat ze de songs aan het einde van de cd draagt waarvoor haar kwaliteiten als zangeres naar mijn bescheiden mening net iets tekort schieten. Advies voor Delusion Squared is dan ook de gebaande paden wat vaker te mijden en een beetje peper aan het recept toe te voegen. Als Lorraine Young dan ook nog wat meer gaat variëren lijkt niets het succes voor Delusion Squared nog in de weg te staan.
Govert Krul