Delusion SquaredAlbum

Een mooie test om de duurzaamheid van een cd eens goed te testen is om de schijf na een aantal luisterbeurten even weg te leggen, om vervolgens na een korte berusting het weer op te pakken. Dan kán je nog wel eens tot andere inzichten komen….., of gewoon ook niet?

Over inzichten gesproken; ik ben het wel vaker eens met de muzikale oordelen van collega Govert Krul. En ook dit keer was ik het grotendeels eens met zijn conclusie in de recensie van het debuut van Delusion Squared. Dat album was zeker niet de slechtste eersteling dat ik in mijn Progwereldcarrière gehoord heb, maar toch ontbreekt er een bepaalde spanning, iets wat met deze editie sterk verbeterd is. Sowieso is er op dit schijfje meer variatie te horen en zijn de melodielijnen sterker en beter ontwikkeld. Ook de mix van akoestische gitaar en elektronische elementen is doordacht, smaakvol en verfijnd. Nog steeds kan je invloeden van Porcupine Tree, Antimatter en The Reasoning vinden, hoewel de band hier toch meer en meer eigen identiteit laat horen.

Ondanks dat de muziek van een goed niveau is, zijn er toch een paar kleine minpuntjes te noemen en één daarvan is het drumgeluid. Ik durf mijn spaarcentjes er op te verwedden dat er gebruik gemaakt wordt van een drumcomputer of op zijn minst een slechte productiemethode. Het komt regelmatig wat kunstmatig uit de speakers. Daarnaast zou je de zang van Lorraine Young kunnen omschrijven als lieflijk en verfijnd, maar de waarheid is dat haar stem naar mijn mening gewoon te dun en teer is voor deze muziek. Natuurlijk is de muziek van Delusion Squared instrumentaal niet van het type dat je boxen uit elkaar doet beuken, maar toch past er een steviger geluid bij dan deze dame in haar stemvermogen heeft. En dat is het zwakke punt van dit album, ik betrap mijzelf er regelmatig op dat ik mij irriteer aan het softe geluid van haar stembanden. Daar doet haar lieflijke verschijning niets aan af.

Eerlijk is eerlijk, een positieve uitschieter van Young is het nummer Veridical Paradox, waarin ze uitstekend fungeert middels een mooie intonatie en de muziek die wat meer rond haar performance is geboetseerd. Instrumentaal is er prachtig pianospel en gitaar te horen,  die niet de hoofdrol opeisen maar toch op een bescheiden manier zeer aanwezig zijn. En hier komt Young plotseling wat meer tot bloei, hetgeen ook nog een beetje voortzet in Revelation, hoewel daar het heftige geluid van de instrumenten het vocale gedeelte al weer snel overschaduwt. Vooral als Young meer tegenwicht moet gaan bieden aan de stevige passages, schiet ze mijns inziens echt tekort. Gek genoeg doet de opbouw en bekleding van dit nummer mij sterk denken aan Ayreon, maar daar houdt de vergelijking dan ook echt op.

In dit geval bleek de rustperiode voor het instrumentale gedeelte heel goed uit te pakken, echter op het vocale vlak wordt mijn mening alleen maar robuuster. De kwaliteiten van zangeres Lorraine Young zijn mijns inziens niet van die aard, dat zij de cd op een hoger niveau kan brengen. Onvermijdelijk;  het doet zelfs afbreuk aan de homogeniteit. En dat is wat mij betreft toch een zwaktepunt van dit album. Desondanks is een semi-akoestisch nummer als Unexpected Messiah de moeite waard om dit album eens te beluisteren. Wellicht komt u tot andere inzichten.

Ruard Veltmaat