DemiansAlbum

In het voorprogramma spelen van proggiganten als Marillion, Anathema en Porcupine Tree. Dat klinkt als een droom, maar Nicolas Chapel, het brein achter eenmansproject Demians, was het na een paar maanden beu. Niet het optreden, maar het spelen in een band. De Franse multi-instrumentalist nam het debuutalbum “Building An Empire” helemaal alleen op, omdat het precies zo moest klinken als hij in gedachten had. Op het podium moest controlfreak Chapel echter de bassnaren en drumstokjes uit handen geven. Niets voor hem. Na het laatste optreden vertrok hij naar een huisje aan zee in Normandië, om daar weer als vanouds ongestoord en alleen te musiceren.

In dat zeehuisje sloeg Chapel aan het experimenteren. Knutselde hij op het debuutalbum nog wat met geluidssamples, op de nieuwe cd “Mute” speelt hij gitaar, basgitaar, cello, viool, drums, Mellotron en piano. Al die instrumenten metselt Chapel laagje voor laagje over elkaar heen, waardoor de nummers erg organisch en ‘ruimtelijk’ klinken. Verder komen er in het album een hoop emotieschommelingen voor. Dan zingt Chapel gevoelig over fragiele pianotoetsen heen, dan gromt hij met de grauwgitaren mee. De muziek heeft invloeden van progbands als Porcupine Tree, Riverside en Oceansize, gemixt met de toegankelijke rock van 3 Doors Down en Audioslave.

“Mute” klinkt ‘rauwer’ dan het debuutalbum. Swing Of The Airwaves opent met een onheilspellend loeialarm en veel gitaarruis, dat overgaat in een log en duister basdeuntje. Het gitaarwerk is lekker ongepolijst, net als in rocknummer Feel Alive. Chapel speelt op gevoel en heeft elk nummer in één of twee keer opgenomen. Hierdoor voorkomt hij dat het allemaal te glad en te ‘geproduceerd’ klinkt. Zelfs kleine foutjes liet Chapel op schijf staan. Het album is hiermee écht een persoonlijk werkje: je hoort Chapel zoals hij is.

Naast de stevigere liedjes speelt de piano op “Mute” een grote rol. Falling From The Sun is een gevoelig pianoliedje, dat niet meer nodig heeft dan de fragiele zang van Chapel. Het liedje is heel simpel en komt daardoor puur en eerlijk over. Black Over Gold is ook zo’n minimalistisch pianonummer, met als extraatje prachtige, voortkabbelende gitaarpartijen op de achtergrond. Hier hoor je wat invloeden van postrockbands als Godspeed You! Black Emperor en Explosions In The Sky.

Een ander opvallend nummer op het album is Overhead, een dansbaar heupwiegliedje met een oriëntaals sfeertje en ’tribal’ drums. Chapel werkt naar een climax toe: tegen het einde breekt het nummer ineens open met een schreeuw en scheurgitaren. Het meest merkwaardige experiment is Hesitation Waltz. Vanuit het niets bouwt Chapel langzaam een hoge gitaarmuur op. Het lied begint kalm met rustige drumslagen, die steeds feller klinken. Het gitaarruis zwelt steeds meer aan, tot het uiteindelijk alle andere geluiden overstemt en je alleen nog noise hoort.

“Mute” is een gevarieerd album dat je niet gemakkelijk in een hokje plaatst. Het is prog, metal, noise en postrock, maar bovenal is het Emotie. Het is verdrietig, vrolijk, venijnig, woest, opgetogen en somber: net als Chapel of ieder ander mens. Doordat Chapel op dit album alleen echte instrumenten gebruikt, komt het album nog emotioneler over. De liedjes op “Mute” duren gemiddeld een minuut of vier, een stuk korter dan de epische nummers op het debuut. Ook hebben de meeste nummers echt een ‘liedjesopbouw’. Coupletten en refreinen wisselen elkaar soms wat voorspelbaar af. Gelukkig verrassen Hesitation Waltz en Overhead wel en heeft Chapel in andere liedjes subtiele details verstopt. “Mute” is hiermee net als het debuut een sterk groeialbum.

Shireen Bekker