Sherinian, DerekAlbum

Toetsenist Derek Sherinian (bekend van Dream Theater en Planet X, maar ook actief bij Kiss en Alice Cooper) laat zich met deze plaat kennen als een liefhebber van de hardrock uit het begin van de jaren ’80 van de vorige eeuw. Zelf noemt hij het liever metal fusion, maar wij laten ons niet voor de gek houden. De meeste nummers op deze plaat rocken behoorlijk, Aerosmith, Rainbow en Yngwie Malmsteen lijken mij de belangrijkste inspiratiebronnen. Daarbij kun je dit nauwelijks een soloplaat noemen, gezien de lijst beroemde gasten: gitaarhelden Yngwie Malmsteen, Al DiMeola, Steve Lukather en Zakk Wylde krijgen van Sherinian zoveel ruimte dat zijn eigen talenten, en die van de overige gasten, nauwelijks opvallen.

Er valt veel voor (en over) dit concept te zeggen. Het is in elk geval een sterke plaat geworden, die door de verschillende stijlen van de diverse gitaristen mooi in balans blijft. Daardoor is er voor iedereen wel iets te genieten op deze relatief korte (45 minuten) plaat. De andere kant van de medaille is natuurlijk dat de luisteraar niet alles even mooi zal vinden. In mijn geval hadden de bijdragen van Zakk Wylde beter achterwege kunnen blijven. Bovendien kwam ik er bij het opzetten van deze schijf achter, dat ik de plaat het beste kon bespreken aan de hand van de gitaristen, veelzeggend voor een soloproject van een toetsenist, toch?

Voor mij zijn de bijdragen van Al DiMeola en Steve Lukather het beste gelukt. Van DiMeola, geen gebruikelijke naam in de prog-wereld, had ik zelfs veel meer willen horen. Nu blijft zijn aandeel beperkt tot een minuut of vier. In het middenstuk van het drieluik The Sons Of Anu speelt hij een meesterlijke rif, die Sherinian op zijn orgel overneemt. Het beste stukje muziek van de hele plaat, wat mij betreft (volgens zijn website had Sherinian aan Malmsteen gevraagd die passage in te spelen, maar Malmsteen vond dat hij daar te lang op zou moeten oefenen). Ook is DiMeola te horen op de Return To Forever-pastiche Gypsy Moth, een veel te kort, Spaans aandoend stukje muziek. Dit nummer is ook het enige nummer waarop sterviolist Jerry Goodman (Mahavishnu Orchestra) duidelijk te horen is. Hoewel hij op zes nummers mee schijnt te spelen, hoor je hem er nauwelijks bovenuit.

Steve Lukather laat weer eens horen hoe veelzijdig hij is. In het nummer Stony Days, één van de weinige stukken die je “fusion” zou kunnen noemen, geeft zijn beheerst vakmanschap de muziek meer adem, meer ruimte, zodat ook de bijdragen van Sherinian tot hun recht komen. In StarCycle, een stuk van Jeff Beck, speelt Lukather een fraaie bluesy solo. Zijn derde bijdrage, Sweet Lament, is helaas een melodramatisch stukje muzak dat mijn andere oor al uit was voor het het ene in ging.

Yngwie Malmsteen, Blackmore-adept die zijn beste tijd toch wel gehad heeft, is vooral bekwaam in het op en neer racen van de toonladders in een even adembenemend als vermoeiend tempo. Hij gedijt het beste tegen een simpele achtergrond die hem de ruimte geeft voor zijn razendsnelle solo’s en dus zijn de stukken waaraan hij meewerkt redelijk simpele vierkwartsdeuntjes. Dat is toch vooral erg zonde van de briljante ritmesectie, drummer Simon Phillips en bassisten Tony Franklin en Billy Sheehan, die dat soort muziek ook wel met één hand op hun rug kunnen spelen.

Zakk Wylde, ik gaf het al aan, had voor mij thuis kunnen blijven. Zijn gitaargeluid is rauw, lomp en lelijk vergeleken bij de anderen op deze plaat. Hij krijgt van Sheridian ook zoveel ruimte dat zijn geraus de bijdragen van de andere muzikanten wegdrukt. Misschien is het een kwestie van smaak, maar voor mij verknalt hij een paar stukken, zoals titeltrack Black Utopia, die anders ook hoogtepunten hadden kunnen zijn.

Derek Sheridian blijft op zijn eigen plaat dus erg op de achtergrond. Hier en daar zijn de toetsenpartijen erg fraai, zoals de dwingende sequencer in StarCycle, of het pianootje in Axis Of Evil, maar vaker zoekt hij voor zichzelf een te bescheiden plaatsje in de mix. En als hij dan lekker kan soleren, zoals in StarCycle, klinkt zijn synthesizer als een gitaar. Het is water naar de zee dragen op een plaat als deze.

Sheridian zet een aantal interessante muzikanten bij elkaar, maar er gebeurt niet genoeg. Echte gitaar- of gitaar-synthesizerduels zitten er niet in, ik geloof nooit dat Malmsteen en Wylde, die een nummer delen, elkaar ook echt ontmoet hebben in de studio. Daarnaast heeft Sherinian zo veel respect voor zijn gitaargoden, dat hij zichzelf en zijn andere gasten wegcijfert. “Black Utopia” is een veelbelovende stap in de goede richting, maar het had véél spectaculairder kunnen zijn. Kun je nagaan hoe goed het had kunnen worden, als deze fantastische plaat al een gemiste kans is!

Erik Groeneweg