Sherinian, DerekAlbum

Zeven jaar nadat de wegen van Dream Theater en toetsenist Derek Sherinian scheidden, komt laatstgenoemde met alweer zijn vijfde soloplaat op de proppen (en dan heb ik de Platypus– en Planet X-albums nog niet meegeteld). Evenals op de voorgangers is het etiket ‘soloplaat’ ook hier weer discutabel, gezien de lijst van (stam)gastmuzikanten (waaronder vooral de nodige gitaristen) en de betrekkelijk geringe rol die Sherinian in elk geval instrumentaal speelt.

Muzikaal is er ook niet al te veel veranderd. Nou is dat niet echt een probleem, daar Sherinians albums op zichzelf wel tamelijk gevarieerd zijn. Klassieke hardrock, metal, progrock en jazzrock staan beurtelings op de voorgrond. Het scheelt ook wel dat de heren zich niet al te zeer in hun virtuositeit verliezen: ondanks de sterke nadruk op instrumentale muziek, krijg je bij de meeste nummers toch de indruk dat het liedje het belangrijkst is.

Boze tongen beweren wel dat Sherinian door gitarist John Petrucci uit Dream Theater gezet is en dat hij wraak genomen heeft door Petrucci’s grootste idool, Yngwie Malmsteen, te strikken voor een samenwerking (die inmiddels alweer meerdere albums loopt). Als er al sprake was van kwaad bloed, lijkt een en ander hier toch bijgelegd, aangezien John Petrucci hier de snaren mag beroeren op openingsnummer Czar Of Steel. Het levert een fijne metal/fusion kruisbestuiving op die de fan direct vertrouwd in de oren zal klinken. Een goede basis is ook wel noodzakelijk om de confrontatie met Man With No Name aan te gaan. Dit nummer wordt gebracht met oud-Ozzy Osbourne-gitarist Zakk Wylde. Compositorisch is het zo slecht nog niet, maar behalve het gitaarwerk komt ook de zang komt voor rekening van Wylde en dat maakt luisteren naar het eindresultaat niet direct tot een onverdeeld genoegen. Wylde klinkt trouwens wel wat naar zijn oude broodheer in mindere tijden. Zou dat net zo’n fenomeen zijn als twee wederhelften in een relatie die bij een intredend gebrek aan eigen zeggingskracht steeds meer op elkaar gaan lijken?

Tja, en dan heb je dus ook Yngwie Malmsteen nog. Deze godfather van het zielloze technische gefröbel op de gitaar geeft, ook nog samen met genoemde Zakk Wylde, kleur aan het titelnummer. Overbodig te vermelden dat dit, naast Man With No Name veruit het zwakste nummer van de plaat is.

Van de tweede helft vind ik persoonlijk het rustige On The Moon het sterkste nummer. Het ook niet onaardige Prelude To Battle is een poging van Sherinian iets met zijn Armeense roots te doen. Het album eindigt met een exercitie in meligheid, namelijk een door Billy Idol gezongen cover van Mungo Jerry’s In The Summertime, compleet met komische ‘hidden track’. Je moet ervan houden, zullen we maar zeggen.

Ondanks enkele punten van kritiek is “Blood Of The Snake” over het algemeen een zeer behoorlijke plaat geworden, waarop de instrumentale stukken het ruimschoots winnen van de nummers met zang. Geen spektakelstuk, maar toch wel bovengemiddeld. Alleen bekruipt mij, terugkijkend, het gevoel dat we in plaats van vijf redelijke Derek Sherinian platen ook drie of vier goede platen hadden kunnen hebben. Normaal gesproken zou ik die opmerking als heiligschennis beschouwd hebben, maar gezien het weinig coherente jamkarakter dat de Sherinian albums tot nu toe hebben, waarbij ze hun kwaliteit aan individuele songs ontlenen en niet echt aan een geheel, laat ik hem nu lekker staan.

Casper Middelkamp