Sherinian, Derek Album

Bombast is een stijlmiddel met een handleiding. Het is een fijne smaakmaker indien het geraffineerd wordt vermengd met grootste composities en virtuositeit, maar bijwijlen blijkt het ook een stoorzender die voor een overvloed aan pathos zorgt. Daarentegen is het gek genoeg ook weer  fijn om muziek te beluisteren die volstrekt over de top gaat. Zo is de muziek op “The Phoenix” niet subtiel, maar aangenaam is het zeker

Deze ‘larger than life’-progmetal doet wat denken aan de oud-broodheer van deze toetsenist,  Dream Theater. De muziek onderscheidt zich echter door de combinatie van sprankelende, uitbundige arrangementen en puntige, composities. Dit houdt de vaart erin! Verder is het spelplezier hoorbaar. De muziek klinkt daarenboven erg enthousiast. Dit is deels te danken aan de gemoedelijke wijze waarop elk van de instrumenten ruimte krijgt in het arrangement. Gitaarpartijen van gastmuzikanten als Steve Vai en Joe Bonamassa krijgen immers ruim de tijd om uit te waaieren, waarbij het buitengewoon sterke toetsenspel zich steeds dienstbaar opstelt. Het album is hierdoor meer dan een ego-project. De muziek wint tevens aan kracht door de strakke drumpartijen van Simon Phillips. Hij biedt een aansprekend kader voor het instrumentale geweld, waardoor de virtuositeit steeds in dienst van de compositie staat. Het resultaat is een wervelend progmetal-geluid met pakkende popsensibiliteit.

Dit is bijvoorbeeld het geval op Clouds Of Ganymede. Het nummer begint met een draaiende synthesizerpartij die, geholpen door metronomische drumslagen, snel overvloeit in een fluwelen gitaarpartij. Een aansprekende, duwende melodie vormt hier de ruggengraat. Het is nochtans een begeesterde gitaarsolo die de compositie grift in de hersenen van de luisteraar. De beste bijdragen van Sherinian zelf treffen we aan op Dragonfly. Zijn vingervlugge pianospel doet hier denken aan Keith Emerson. Het nummer heeft verder een gespannen, neurotisch sfeertje dat wellicht iets te cerebraal is, maar dat  absoluut de aandacht vasthoudt. Them Changes, een Buddy Miles-cover, is voorts wat aardser Het bluesy gitaarspel en de ronkende orgelpartijen laten het arrangement soulvol aanvoelen. De scheurende gitaarsolo leidt vervolgens naar een spannende conclusie waarin het toetsenspel los mag gaan. Het prijsnummer is niettemin voor het laatst bewaard, Pesadelo heeft door het raggende gitaargebruik een fijne broeierige sfeer die nog eens wordt versterkt door het welhaast mediterrane gitaarspel en een uitzinnige toetsenpartij. Deze dreigende en indrukwekkende compositie sluit het album zo op memorabele wijze af.

Als kortom een ding opvalt, is dat Derek Sherinian een erg gevarieerde plaat heeft afgeleverd. Dit heeft enerzijds het voordeel dat luistermoeheid wordt voorkomen, maar anderzijds voelt het album hierdoor aan als minder dan de som der delen. Hoewel elk nummer prettig in elkaar steekt, mis ik onder meer een of twee nummers die wat grootser van opzet zijn. Het album is nu weliswaar een ambachtelijk werkstukje van een kwaliteitsmuzikant die geen steken laat vallen, maar echt verrassen wil deze muziek ook niet. Voor een meesterwerk heb je nog net wat meer nodig.

“The Phoenix” is door het spelplezier een overtuigende plaat geworden. Het uitstekende toetsenspel en het aangename gitaarspel blinken uit door de goede, open interactie tussen de (gast)muzikanten . Tevens bevat het album veel variatie, hetgeen als nadeel heeft dat het soms wat onsamenhangend aanvoelt. Desalniettemin blijft dit genietbare progmetal waaraan je je geen buil kunt vallen.