Het Poolse Desdemona maakt “gothic metal”, een genre dat aan een aantal strenge eisen is onderworpen. Zo mag er niet gelachen worden, moet er een -van de vleermuizen afstammend- zangeresje bij en moet het heel stevig zijn. Dat laatste wordt vooral bereikt door de drummer keihard een vierkwartsmaat te laten drummen en daar dan met meerdere gitaren heel strak “bidi bidi bidi bidi” doorheen te spelen. Na een refrein of twee is het tijd voor een veel rustiger tussenstuk met synth-klanken en ijle zang, waarna de boel weer losbarst. Desdemona heeft die trucjes aardig onder de knie.
Op “s.u.p.e.r.N.O.V.A.”, wat op zijn minst een rottitel is om te moeten typen, presenteert Desdemona de nieuwe zangeres Agata Pawlowicz. Deze dame moet een grondige kennis van het oeuvre van The Gathering bezitten, want ze geeft een fraaie, hoewel niet overal stemvaste, imitatie van Anneke van Giersbergen. Ze is wat achterin de mix terecht gekomen, waardoor van haar teksten geen jota te verstaan is, maar ach, bij gothic kun je meestal wel raden waar het over gaat: dood, verderf en andere ellende. Ook in de muziek zijn veel overeenkomsten met The Gathering te beluisteren, zoals het creatieve gebruik van synthesizers en de vleugjes “industrial”. Voor mij zijn de toetsenman en de drummer de helden van deze plaat. Wonderlijk genoeg worden hun namen nergens op de hoes of in de bijgevoegde informatie vermeld, zodat gevreesd moet worden dat beide heren huizen in een doosje van Japanse makelij. Computergestuurd dus.
Als dat echt zo is, kent Desdemona wel de knapste drum- en toetsenprogrammeur die ik ooit gehoord heb, heel veelzijdig. De synthesizerpartijen geven de muziek een dansbaar karakter en maken in sommige stukken, zoals het instrumentale Astral Drift, een sfeertje dat lekker afsteekt tegen het sombere geraus in veel van de overige nummers. De muziek is stuwend en heavy, maar goed beschouwd een beetje simpel, de zanglijnen doen behalve aan voornoemde band uit Oss vooral aan Siouxsie & The Banshees denken en na een liedje of acht kun je ze met geen mogelijkheid meer uit elkaar houden. Daarvoor lijkt alles te veel op elkaar. Zonder de soms mooie, soms maniakale toetsen zou het ook één heel lang stuk kunnen zijn. Het mooiste nummer is dan ook Insomnia, vooral door de grote rol voor de toetsenman en door het feit dat dit liedje een beetje afwijkt van de rest.
Toch is dit zeker geen slechte plaat. Het leeuwendeel mag dan volgens een ijzeren formule geregeld zijn, “s.u.p.e.r.N.O.V.A.” zit ook vol creatieve stukken muziek, lekker stevig en apenstrak, waarop best goed wordt gezongen en die soms nog swingt ook. Dat een mysterieuze toetsenman de show steelt moeten we dan maar voor lief nemen, net als die “hidden track” die prominent op het hoesje wordt aangekondigd zodat je een minuut moet gaan zitten wachten op een verrassing die geen verrassing is, laat staan een goed stuk muziek. Misschien moet iemand die Polen nog even gaan uitleggen wat “hidden”betekent.
Erik Groeneweg