Desert WizardsAlbum

Het Italiaanse label Black Widow is ooit begonnen als winkeltje voor obscure platen en collectors items. Toen het als platenlabel begon, specialiseerde men zich aanvankelijk vooral in heruitgaven van zeldzame platen. Inmiddels wordt er ook veel hedendaags materiaal uitgebracht. Dat laatste betekent overigens niet dat er veel bekende namen hun werk via Black Widow naar buiten brengen. “Beyond The Gates Of The Cosmic Kingdom” is het derde album dat door de band Desert Wizards is uitgebracht en pas het eerste dat de burelen van Progwereld bereikt.

De titel van het album had er zo maar eentje van Eloy kunnen zijn en laat dat nou net een van de  bands zijn waardoor deze Italianen sterk beïnvloed lijken. Opener Astral Master (zei er iemand Eloy?) bevat precies de sfeer die veel van de nummers van deze Duitsers zo kenmerken. Het nummer is gebouwd rondom zwaar gitaar- en baswerk met daaromheen lekker spacey toetsenwerk, hoofdzakelijk op orgel. Deze sound bepaalt een groot gedeelte van de plaat.

Het toetsenwerk wordt keurig verdeeld over de twee vocalisten van de band, waarbij zangeres Anna Fabbri zich ontfermt over het orgel en zanger Marco Mambelli de synthesizerklanken voor zijn rekening neemt. Een hele grote rol is weggelegd voor gitarist Marco Goti die veel gebruik maakt van distortion in zijn spel en ons trakteert op een aantal scheurende solo’s, daarbij veelvuldig gebruik makend van het wah-wah pedaal. Dat die solo’s vaak vergezeld gaan van het orgelspel van Fabbri maakt dat de muziek hier en daar ook enigszins aan bands als Deep Purple en Uriah Heep doet denken.

De twee centrale stukken op het album, Red Sun en The Man Who Rode The Time, zijn de nummers die de meeste prog bevatten. Het zijn ook meteen de langste tracks en bevatten genoeg wisseling in stijl en tempo om over de volle speelduur te blijven boeien.

Met de muziek zit het hier dus wel snor. Daarom is het eigenlijk best jammer dat de zang niet over de gehele linie overtuigt. Fabbri’s stem heeft een wat ijle klank en mist wat kracht, terwijl Mambelli vaak wat moeilijk te verstaan is, mede door het gebruik van een stemvervormer hier en daar. De dame en de drie heren zijn echter uitstekende muzikanten, waardoor de mindere vocale prestaties nergens echt storend worden.

Als afsluiter krijgen we met A Light In The Fog een prima nummer dat aangenaam tegen Pink Floyd aanschurkt, compleet met fraaie saxofoonpartij aan het einde.

Resumerend is “Beyond The Gates Of The Cosmic Kingdom” toch een behoorlijk sterk album geworden. De liefhebbers van spacerock of de meer prog-georiënteerde krautrock vallen hier geen buil aan. Opnieuw een mooie uitgave uit de soms toch wel bijzondere Black Widow catalogus.

Ralph Uffing