DevaAlbum

Over het algemeen ben ik niet vies van progressieve metal die vocaal geleid wordt door een sopraanzangeres. Maar om het even populair te uit te spreken, “Don’t push it”.

Tjonge, het valt soms niet mee om recensent te zijn. Zo nu en dan krijg je een promo die je snel in een lade wil gooien om er nooit meer naar te kijken, laat staan te luisteren. Zoals ik zojuist al schreef, ik ben niet vies van female fronted metal. Vaak gaan die bands vergezeld door een sopraan en wat mij betreft is daar niets mis mee, zolang de kwaliteit van de muzikanten en de zangeres maar van een acceptabel niveau zijn.

Daarom gelijk de knuppel maar even in het hoenderhok gooien. De eerste nummers op dit album zijn catastrofaal. Muzikaal zit het allemaal redelijk goed in elkaar, maar door het verschrikkelijk hoge stemgeluid van de 22-jarige zangeres Beatrice Palumbo kan ik niet genieten van dit werkstuk. Naast de hoge stem heeft ze ook de neiging om op een operetteachtige manier te zingen, hetgeen de consistentie met de muziek niet ten goede komt. Je zou kunnen denken dat die theatrale aanpak goed kan uitpakken, maar de met drama gevulde hoge stem gaat door merg en been. Omdat daarnaast ook de productie niet feilloos is afgestemd op de rest van de muziek, is deze cd bijna niet te luisteren.

Opmerkelijk is het wel. Deze jonge lieden hebben gedeeltelijk een opleiding op het conservatorium genoten en toch kan het dan nog zo fout gaan op vocaal gebied. De band is opgericht door de al eerder genoemde Palumbo, gitarist Federico Salerno en bassiste Miriam Stallone. De band wil progressieve metal met symfonische rock en operazang combineren. Gezien de tweede helft van het album slagen ze er in progressieve rock/metal te brengen, laat daar geen onduidelijkheid over bestaan. De muziek kent vooral in de tweede helft goede composities. Zo zijn de nummers Karma pt 0 t’m Karma pt2-1949  overgoten met een progressief karakter en staan de riffs mij ook enigszins aan. Gelukkig kan Palumbo haar stem hier wel aanpassen aan de muziek en zorgt ze voor een mooie eenheid. Vergelijkingen met bands als Nightwish liggen voor de hand, maar ook een band als Dream Theater kan je vinden in de muziek. Minder duidelijk maar herkenbaar wanneer de zangeres haar geluid aanpast aan de muziek, is de band Evanesence.

Op een paar uitzonderingen na is dit geen must have voor de reguliere progliefhebber. Naast het feit dat je liefhebber moet zijn van metal met sopraanzang, is dit de overtreffende trap van het genre door het geluid van de zangeres. Er zijn songs op het album te vinden die sympathie kunnen opwekken, bijvoorbeeld Fading From Here, waar de zang een prima vergelijking met die van Kate Bush kan maken. Die mooie momenten zijn echter schaars.

Ruard Veltmaat