Devin Townsend Band, TheAlbum

Groot nieuws!

Devin Townsend komt deze week met superstip binnen op nummertje 11 in de Nederlandse Top 40. Uiteraard is dat slechts een utopische veronderstelling. Zo’n vaart zal het naar alle waarschijnlijkheid ook niet gaan lopen. Feit is echter wel dat zijn nieuwste album “Synchestra” de burelen van de ‘gewone’ media heeft bereikt. Op de muziekpagina’s van de Veronica-gids – goed voor een wekelijkse oplage van zo’n 1 miljoen exemplaren – prijkt zowaar een recensie van dit laatste meesterwerkje van deze charismatische Canadees. En nog een uitermate positieve ook! Duidelijk geschreven door iemand met verstand van zaken.

Een beetje ingewijde weet dat Devin Townsend al jaren een muzikaal dubbelleven leidt. Zo vindt de maniakale, gefrustreerde en gekwelde kant van zijn gespleten persoonlijkheid een uitweg in de boosaardige metalband Strapping Young Lad (SYL). Die andere Devin, de vriendelijke, liefdevolle en wat zachtaardigere wederhelft, vindt zijn thuis op de platen van The Devin Townsend Band (DTB). SYL is niet besteedt aan progressieve zielen, DTB daarentegen des te meer. Het goedmoedige genie Devin Townsend weet elke keer weer met een intrigerend en origineel DTB-album voor de dag te komen. “Synchestra” is inmiddels het zesde stukje studiovlijt in die immer indrukwekkender wordende rij.

“Synchestra” begint voor de verandering eens niet met die overweldigende geluidsmuur waar DTB bekend om staat. Nee, opener Let It Roll is een pittoresk Beatles-achtig gitaardeuntje met haast devote zang. Lang duurt de oase van rust echter niet. Hypergeek begint weliswaar heel onschuldig met kikker- en vogelgeluiden, maar de tikkende drumstokjes luiden al snel een brute ommekeer in. Dat was natuurlijk ook wel te verwachten met een dergelijke songtitel. Eén van de fraaiste nummers is Triumph. Het kent een heftige start die wordt gevolgd door een broeierig middenstuk, dat van de weeromstuit omslaat in een grappig country-achtig volksliedje. Een spannende gitaarsolo van eregast Steve Vai maakt daar een even abrupt einde aan. Het daaropvolgende Baby Song heeft een opgewekte ondertoon en een wiegend ritme, totdat de versnelling halverwege een krachtige ommezwaai inluidt. De heldere toetsenklanken van Dave Young doen hier verfrissend werk.

Als welkome afwisseling krijgen we het humoristische Vampolka te verwerken. Polka hier, polka daar, inhaken maar. In het opzwepende Vampira, een strakke rocker met veel tempo, worden diezelfde polkaritmes op fraaie wijze ingepast. Na het sfeervolle rustpuntje Mental Tan trekt DTB vier tracks lang de vertrouwde geluidsmuur op. De bouw begint met het op vrij standaard gitaarriffs gebouwde Gaia. Vanaf de betonnen fundamenten van Pixillate, dat Oosterse accenten herbergt, spreekt Imam Devin ons vrij onverstaanbaar toe. Het zijn vooral de agressieve vocalen en ultraheavy gitaarriffs die Judgement daarna tot een log, doch allerminst lomp vehikel maken. A Simple Lullaby maakt met zijn zwaarlijvige gitaren dit krachtpatserkwartet vol.

Het relaxte instrumentaaltje Sunset brengt de gemoederen tijdelijk in kalmer sferen. Heel even dan, want de vette begingitaren van Notes From Africa hebben hun eigen agenda. Het doortastende drumwerk van vellenmepper Ryan van Poederooyen brengt de rimboe bij je thuis en stamhoofd Devin Townsend schreeuwt nog een keer alle (waarschijnlijk twee) longen uit zijn frêle lijf. Een fikse regenbui met tjilpende vogels zorgt voor een verkwikkend slot. Of het hier overigens om dezelfde vogels gaat als in track twee Hypergeek is vooralsnog onbekend. Wacht! Er komt plots bij verrassing nog een song. Het blijkt om een heus rock ’n roll nummertje te gaan. Als de vrolijke, optimistische klanken van dit titelloze extraatje bijna verstomd zijn, zingt Devin Townsend de stichtende woorden: “Sunshine and happyness for all”. Dat is vast geen toeval, want dat is precies de boodschap die hij met “Synchestra” heeft willen overbrengen.

De geestelijke stabiliteit van Devin Townsend mag dan soms te wensen over laten; gek is hij zeker niet. Hooguit goed gek! In de positieve zin des woords dan wel te verstaan! Hoe het ook zij, het levert de muziekliefhebbers in elk geval wederom een bijzonder boeiend, bijna briljant luisterspektakel op. “Synchestra” is, vanwege zijn open karakter en vrij makkelijk behapbare composities, zeker ook een aanrader voor hen die Devin Townsend’s werk nog niet kennen. Het zou de start van een interessante muzikale lat-relatie kunnen inluiden!

Joost Boley