Townsend, DevinAlbum

Jaren geleden al beloofde Devin Townsend een vervolg op zijn geweldige conceptalbum “Ziltoid The Omniscient” uit 2007. Maar hoewel hij in de jaren daarna misschien wel productiever was dan ooit tevoren, liet het tweede deel van de space-opera over een alien uit de vierde dimensie op zich wachten. Nu is het dan toch zover en trakteert Townsend zijn fans niet op één maar meteen op twee albums: een onder de noemer van het Devin Townsend Project, en het andere als het lang beloofde tweede deel van het verhaal van Ziltoid.

Het eerste deel, “Sky Blue”, gaat grotendeels verder op de voet van “Epicloud”. De nummers zijn wijds en orkestraal, met veel aandacht voor sfeer en verheffende melodieën. Het album is wel serieuzer dan “Epicloud”, dat toch bij vlagen een vrij jolige sfeer had. “Sky Blue” bevat een aantal van de gevoeligste nummers die Townsend gemaakt heeft, zoals Midnight Sun en Forever.

Interessant zijn ook de elektro-invloeden op het album. Het refrein van Sky Blue zit vol met pulserende synthesizers met een haast dubstepachtig geluid, die het nummer zowat dansbaar maken. Ook Silent Militia heeft een dansbaar refrein met een goede beat en een fraaie gitaarriff. Mede door deze nummers ontstijgt “Sky Blue” het niveau van “Epicloud”.

Het tweede deel, “Dark Matters”, is nog grootser en meer over the top dan het eerste deel van de Ziltoidsaga. Het album is opgezet als een hoorspel-cum-musical, met een verteller die een vaag verhaal vertelt over Ziltoid, de aanvoerder van de mensen, Captain Spectacular, vertolkt door Chris Jericho (Fozzy), en de op oorlog beluste War Princess, een rol van Dominique Lenore Persi (Stolen Babies). Beide gastzangers dragen veel bij aan het album, hoewel de hoofdrol zoals gebruikelijk is weggelegd voor de enorm veelzijdige stem van Townsend zelf en de typische muur van gitaarspel.

Hoewel “Dark Matters” een erg geslaagd vervolg is op “Ziltoid The Omniscient”, is het niet per se beter dan zijn voorganger. Het album is in zijn geheel minder pakkend dan de vorige plaat. Een aantal composities steekt echter wel boven de rest uit, zoals Deathray en March of the Poozers. Soms leidt de verteller echter af van de muziek. Op de limited edition staat het album nog een tweede keer, maar dan zonder vertelstem, waardoor een aantal stukken muziek beter tot zijn recht  komt.

Zoals ik wel eerder verzucht heb in recensies van het werk van Townsend, doet Townsend ook op dit album weinig dingen die hij niet eerder gedaan heeft. De kwaliteit is echter ook hetzelfde als normaal. Het is bijzonder dat iemand met de productiviteit van Townsend toch zoveel goede muziek weet te produceren. Voor liefhebbers van Townsend’s werk is “Z²” zonder meer een aanrader.

Christopher Cusack