DeWolffAlbum

Het kan de lezer bijna niet ontgaan zijn: het Nederlandse trio DeWolff presenteert zijn eerste langspeler. In De Wereld Draait Door werd duidelijk waarom de band zoveel aandacht krijgt: naast de opvallende muziek speelt ook het ‘Hanson-effect’ een grote rol. De drie Wolfjes zijn nog hartstikke jong. Des te opvallender dat ze teruggrijpen op de muziek van de late jaren ’60 en vroege jaren ’70.

Op “Strange Fruit And Undiscovered Plants” staat onvervalste psychedelica, een soort ontmoeting tussen vroege Pink Floyd en vroege Deep Purple. De laatste band verdient z’n vermelding door het stevige geluid van DeWolff en het veelvuldige gebruik van een Hammond orgel. Ook hoor ik soms flarden van The Doors in het geluid. Zelfs tekstueel grijpt de band terug naar de wilde jaren van de rock, toen drugs nog werden gebruikt om de geest te verruimen en niet te verkreukelen. Dat doet een beetje anachronistisch aan en ook een beetje naïef, maar het is tenminste consequent. De mannen moet alleen oppassen dat het niet een gebbetje wordt, een gimmick. Ze willen toch niet al op deze leeftijd in het nostalgiecircuit verzand raken? Dan kun je beter als het brave broertje van de Jon Spencer Blues Explosion te boek staan.

Muzikaal staan de welpen hun mannetje, “Strange Fruit And Undiscovered Plants” is een lekkere bak met herrie, de riffs vliegen je om de oren en het gemiddelde tempo is hoog. Drummer Van de Poel heeft een energie die aan Ian Paice van Deep Purple herinnert en dat is niet de minste. In de klankkleur blijft de band dicht bij de grote voorbeelden. Naast het orgel klinken ook de andere keyboards als klassiekers en de gitaren hebben de rauwe randjes van Eric Clapton ten tijde van Cream.

Ik vind de band gek genoeg op z’n best in de tragere stukken. Medicine, Parloscope en het lange Birth Of The Ninth Sun zijn de uitschieters, al is dat laatste stuk wel een heel vette knipoog naar Pink Floyd. De snellere nummers zijn niet vervelend, maar ze zijn weinig origineel en gaan daarom wat op elkaar lijken. ‘Undiscovered’ zijn ze zeker niet; alle riffs komen me bekend voor. Daarbij ben ik niet heel erg onder de indruk van de zang van Pablo van de Poel. Naast een wat meer ‘eigen’ geluid lijkt me dat het grootste aandachtspunt voor een volgend album.

Dat moet er overigens beslist komen, want DeWolff is een band die in de gaten gehouden moet worden. Als de heren op deze leeftijd al zo sterk voor de dag kunnen komen gaan we nog veel plezier aan ze beleven.

Erik Groeneweg