DGMAlbum

De Grote Mularoni!

Gitarist Simone Mularoni geeft door zijn verpletterende entree eigenhandig een nieuwe betekenis aan de naam DGM. Bij wijze van spreken dan. Natuurlijk staat DGM voor de beginletters van Diego, Maurizio en Gianfranco, het drietal dat in 1994 aan de wieg stond van deze Italiaanse band, maar met het plotselinge vertrek van gitarist Diego Reali is nu ook de laatst overgebleven naamgever van het toneel verdwenen. Dat leek een bijzonder gevoelige aderlating, omdat Reali ook op compositorisch gebied veel in de melk (of pap) te brokkelen had, maar de reeds in het zonnetje gezette Mularoni doet hem dus moeiteloos vergeten, en eigenlijk meer dan dat. Een schoolvoorbeeld van ‘ieder nadeel heb ze voordeel’.

Overigens deed Mularoni al eerder in 2007 van zich spreken met zijn eigen geesteskindje Empyrios, een band die uitstekend debuteerde met de cd “………And The Rest Is Silence”. In het DGM van 2007 vinden we trouwens, in de persoon van toetsenist Emanuele Casali, nog een mannetje uit Empyrios terug. Aanvankelijk was Casali slechts voorbestemd om als gast de toetsen op “Different Shapes” – het zesde volwaardige studioalbum van DGM – in te spelen, maar inmiddels schijnt de ervaren Casali, die ook nog in Astra (Italië’s eerste officiële Dream Theater Tribute Band) de nodige noten kraakt, tot de vaste kern van de groep te kunnen worden gerekend. Dat weet je echter maar nooit bij DGM, want bezettingswisselingen lopen als een vuurrode draad door de carrière van dit, door de ‘kenners’ gewaardeerde, maar helaas nog altijd enigszins in de marge opererende, Italiaanse kwintet.

De komst van wervelwind Mularoni heeft in elk geval gezorgd voor een frisse, stormachtige bries. Door zijn energieke presence heeft de (prog)power metal van DGM duidelijk aan hardheid gewonnen, zonder echter veel aan, de altijd al in ruime mate aanwezige, ‘melodieuziteit’ in te boeten. In vergelijking met het gebodene op “Misplaced” (2004) heeft DGM’s muziek op “Different Shapes” ook weer meer diepgang, een meer progressieve uitstraling gekregen. Het lijkt er dan ook sterk op dat niet alleen Mularoni, maar ook de andere nieuwkomer Casali het nodige teweeg heeft gebracht. Hoe het ook zij, DGM komt in zijn nieuwe vorm sterker voor de dag dan ooit tevoren. En dat is een prettige constatering.

Met de parmantige, krachtdadige opener New Life worden de messen gelijk geslepen, en wat vooral opvalt is de fraaie wisselwerking tussen gitarist Mularoni en toetsenist Casali. Duidelijk een duo dat elkaar heel goed aanvoelt (en aanvult). Ook The Alliance, waarvan enkele melodielijnen zijn ‘geleend’ bij het vrij onbekend gebleven, schromelijk onderschatte Zweedse World Of Silence, kan zeker bekoren. Het navolgende Some Day, One Day dreigt door zijn aanvankelijke simpele opzet wat tegen te gaan vallen, maar de fraaie break met knap drumwerk en de spetterende solo’s van gitaar en toetsen maken heel veel goed. Na het lekker lopende Unkept Promises, met wederom heerlijke gitaaruitspattingen en vibrerende toetsensolo’s, leidt een ingetogen stukje piano de redelijk geslaagde, beetje belegen ballade The Fallen Angel in. Lang kunnen we echter niet stil blijven staan bij dit moment van bezinning, want de keiharde knaller Peace Of Mind schudt daarna de hele hersenpan flink door elkaar. Met een voor DGM ongekende kracht worden hier thrashy gitaarriffs over je heen gestort en laat de als immer prima zingende Titta Tani zich, bij wijze van noviteit, zelfs verleiden tot enkele grunts. Heel verrassend, maar goed passend in het karakter van deze song, die ondanks zijn hardheid toch melodieus blijft. Een stuk progressiever gaat het er aan toe in het breakrijke Signs Of Time, dat naast uiterste felle gitaarsolo’s ook een aantal serene pianopassages herbergt. Na het heftige snelheidsmonster Close To You is het dan tijd voor de sterke afsluiter A Man I’ll Never Be, die je zou kunnen samenvatten als een kruising tussen Pagan’s Mind  en Dream Theater.

Het is voor DGM te hopen dat ze met “Different Shapes” nu eindelijk eens de echte doorbraak weten te forceren. Al jaren wordt deze band door critici veel lof toegezwaaid, maar op de een of andere manier heeft deze waardering zich nog steeds niet in een hele grote naamsbekendheid bij het koperspubliek vertaald. Misschien dat dit voortreffelijke album daar, samen met het optreden op ProgPower 2007, en wellicht een aansluitende Europese tour, verandering in kunnen gaan brengen. Het zou tijd worden!

Joost Boley