DGMAlbum

 DGM behoort samen met Rhapsody en Time Machine tot mijn favoriete Italiaanse progressieve metalbands. De band levert, ondanks de bezettingswisselingen, vanaf 1996 vrijwel jaarlijks een cd af zonder dat de middelmatigheid toeslaat. Ook hun nieuwste werkje, “Misplaced”, staat weer bol van vlotte nummers met dito gitaar- en toetsensolo’s.

De band trapt met Living On The Edge lekker vlot af. Drummer Fabio Costantino kent jammer genoeg in de snellere gedeelten van het nummer slechts één manier om zijn bassdrums te bewerken. Dat betekent dus weinig tot geen variatie. Variatie die gelukkig wel wordt gebracht door gitarist Diego Reali en toetsenist Fabio Sanges. Is Hell Without Love? is het tweede nummer dat op gelijke snelheid voortraast. Daarnaast valt de enigszins vervormde zang in dit nummer op.

Het tempo op Through My Tears ligt een stuk lager en nu weet drummer Costantino wel interessante drumpartijen te brengen. Echter gitarist Reali blijft toch de man waar het allemaal om gaat. Hij draait zijn hand niet om voor een snelle solo meer of minder, maar weet ook dat alleen snelheid niet zaligmakend is. Mooi toetsenspel opent Still Believe en een ingetogen zingende Tani maakt het geheel compleet. Storend is echter een vreemde ‘uithaal’ die een aantal maal te horen is. Het klassiek aandoende tussenstuk is daarentegen een mooie vondst en luidt het begin in van het laatste gedeelte van het nummer dat werkelijk bol staat van de gitaarsolo’s. Jammer is evenwel dat men geen fatsoenlijk einde van het nummer heeft kunnen verzinnen en men besloten heeft om de solo’s weg te draaien.

Pride is weer een furieus nummer met een hakkende Costantino. Toetsenist Sanges vult de openvallende gaatjes op met vlot toetsenspel en gaat daarnaast nog een duel aan met gitarist Reali.
Bassist Arcangeli laat in Amazing Journey horen dat ook hij zijn steentje bijdraagt aan het DGM geluid. Lekker vet zitten zijn basloopjes in de geluidsmix. Zijn lijnen worden later overgenomen door de toetsenist. Dit is misschien wel het meest progressieve nummer van de cd met zijn subtiele breaks.

Na deze twee snelle nummers doet DGM het met A New Day’s Coming weer iets rustiger aan. Perennial Quest is opnieuw een uiterst vlot nummer met subtiel toetsenspel en een aanstekelijk refrein. Ook dit nummer staat weer bol van de toetsen-, gitaarsolo’s en duetten.

De band transformeert zich met “Misplaced” langzaam van een progressieve metalband naar een heavy metalband. De progressieve trekjes zijn duidelijk op de achtergrond terecht gekomen. Dit betekent echter niet dat het een slecht album is. De speelduur is met veertig minuten echter aan de korte kant.

Rob van Oosten