DialAlbum

Dial is het kindje van showbizzkoppel Cirrha Niva-bassiste Liselotte Hegt en Pain Of Salvation-bassist Kristoffer Gildenlöw. De plaat is geproduceerd door Dead Soul Tribe-hoofdman Devon Graves. Die combinatie van namen voorspelt een heleboel zwartgallige, zware rock.

De eerste indruk is wat dat betreft verrassend. Door de zang van Liselotte klinkt Dial in opener Beautiful als een kruising tussen Siouxsie & The Banshees en Within Temptation. De muziek heeft absoluut iets gotisch, maar is niet zo over de top als de meeste Gothbands, klinkt ook wat digitaler door de synth-loop op de achtergrond. Toegankelijke muziek, niet persé wereldschokkend.

In Sadness, gezongen door Kristoffer, kan deze zijn herkomst niet verbergen: een stemmig liedje met piano, mellotron en fraaie samenzang. Dit nummer lijkt op POS-light, of – nog dichterbij – Blackfield. Erg mooi, maar hoe verhoudt zich dit stuk tot het eerste?

Jewel is een cover van een nummer van Marcella Detroit, bekend van Shakespeare’s Sister. Het is een poppy nummer met fraaie tweestemmige gitaren en vervormde zang van Liselotte. Lekker deuntje, maar hoe past dit bij het vorige stuk? En hoe zit het vervolgens met Candyland? Dat nummer heeft nota bene een tuba en een tapdansritme! Liselotte probeert hier Kate Bush te overtreffen in eclectische buitenissigheid. Dat lukt haar nog aardig ook, maar de luisteraar blijft in vertwijfeling achter. Wat ís dit voor plaat?

Zo struikel je van de ene verrassing in de andere. Green Knees is weer een traag stuk van Gildenlöw, met die sombere schoonheid die kennelijk in de familie zit. Mooie fretloze bas trouwens en een lekker stukje mandoline. Het stuk krijgt een fraai vervolg in Hello en Points Of View. Met deze drie stukken begint zich eindelijk een richting af te tekenen, rustige, gedragen muziek die in het verlengde ligt van de toegankelijkere kant van Pain Of Salvation. Mooie liedjes met veel akoestische instrumenten en fraaie samenzang.

In het fraaie maar ook wat dramatische Wish It Away neemt Devon Graves plaats achter de microfoon. Het nummer ontpopt zich als een treurig walsje met een erg sterke gitaarsolo. Maar het gekke is: ik was net een beetje gewend aan al die verschillende stijlen. Nu met dit nummer al het vierde op rij in dezélfde stijl voorbij komt, wordt het een beetje saai.

Gelukkig is in Wounded Kate Bush weer even terug, al klinkt ze een beetje van streek. Liselotte overtuigt in dit korte nummer, net als in het stukje daarna. Hier en daar heeft ze helaas moeite de zang zuiver te houden. Afsluiter Childhood Dreams opent met prachtige akoestische gitaren maar klinkt als alle andere nummers die Kristoffer zingt.

Dial hinkt op twee benen. Aan de ene kant schrijven Gildenlöw en Van der Meer prachtige stukken die allemaal dezelfde teneur hebben, wat sombere nummers die op elke plaat van Pain Of Salvation zouden passen, al zijn ze wat éénvormig. Aan de andere kant schrijft Hegt haar geestige Kate Bush pastishes, die wat wisselend uitpakken. Daarmee is “Synchronized” wel een avontuurlijke, maar ook wat onevenwichtige plaat. Dat is lastig maar misschien toch de beste oplossing, want om nou te zeggen dat ik benieuwd zou zijn naar een hele plaat met alleen Hegt of alleen Gildenlöw nummers, nee. Er staan geen echt zwakke nummers op en de muziek is prachtig geproduceerd, maar grote indruk maakt de plaat niet. Dat neemt niet weg dat “Synchronized” lekker wegluistert, een paar heel sterke liedjes kent en hoorbaar met liefde gemaakt is. Je moet alleen wel zin hebben in een ratjetoe.

Erik Groeneweg