DialetoAlbum

The Last Tribe suggereert muziek te bieden die bijna uitgestorven is. Maar net zoals de klassieker ‘De laatste der Mohicanen’ ook een blijvende indruk heeft gemaakt en daardoor altijd voortleeft, zo zal het ook gaan met de stijl muziek die Dialeto maakt. Echte gitaarrock zonder poespas.

Op het album “The Last Tribe” van Dialeto wordt pure gitaarmuziek gepresenteerd dat het brede landschap van de klassieke prog bewandelt. De gitaar wordt op tal van wijzen bespeeld en dat biedt een grote afwisseling. Steeds ondersteund door vaak melodieus basspel dat doet denken aan Chris Squire (Yes) en slagwerk dat doet denken aan jazz-rock en fusion giganten. Regelmatig hoor je een dubbele leadgitaar, waardoor de muziek doet denken aan Wishbone Ash. Toch is het album veel gevarieerder.

“The Last Tribe” biedt pure rock met een jazz/blues ondertoon. Het album is helemaal muzikaal, maar de zang heb ik op geen moment gemist. De opzet van composities is eenvoudig, maar de bas en het ritme zorgen ervoor dat de muziek blijft boeien.

Het meest geraakt werd ik door het nummer Lydia in the Playground. Je moet het nummer gewoon ondergaan. De gitaar sleept je mee binnen het rustige ritme. Het heeft een zeker fusiongehalte, zoals je ook tegenkomt bij de meer rockgebaseerde nummers van gitarist Lee Ritenour.

Liefhebbers van pure gitaarrock zouden dit album echt aan hun collectie moeten toevoegen. Geen enkel nummer op het album valt tegen.

Peter van der Schelde

Bestel deze CD rechtstreeks bij Discorder.