DiceAlbum

Op een albumpje meer of minder kijken de Duitsers van Dice niet. Ze zullen er ook geen dobbelsteen bij nodig hebben om te bepalen wat een nieuwe cd moet gaan brengen. “Comet Highway” is alweer nummer 18 van de groep die in 1974 is opgericht. Sinds begin jaren negentig houdt het kwartet domicilie in Leipzig waar met enige regelmaat een nieuwe cd op de muzikale markt wordt gespuugd. Kennelijk hebben de mannen dat zo onopzichtig gedaan dat hun bestaan tot in 2012 voor Progwereld verborgen is gebleven. En dat mag best vreemd worden genoemd wanneer je de muziek van Dice aan wat luisterbeurten onderwerpt.

Dice maakt wat ze noemen kosmische progrock. Maak het maar lekker moeilijk voor jezelf, denk ik dan. Bij mijn weten is deze band de enige in het genre waar ik nog nooit van gehoord had. Een genre dat meer bekendheid blijkt te genieten als krautrock. En daar lusten vooral onze oosterburen wel kool van. Op “Comet Highway” staan evenals op de andere Dice-albums nummers die rond de tien minuten klokken. Vooral de zang en het gitaarwerk doen regelmatig denken aan Eloy, terwijl de sfeer van Pink Floyd ook duidelijk aanwezig is. In vrijwel elk nummer worden instrumentale stukken lang uitgesponnen waarbij gitaar met een flinke dosis galm de hoofdrol vervult. Naast de nodige snaarvirtuositeit wordt ook flink in de saxofoon en fluit geblazen, waardoor een jazzy sfeer ontstaat dat soms ook wat weg heeft van Jethro Tull. En dat allemaal in een mid-tempo dat net niet gezapig is. Gedurende die lang uitgesponnen stukken ontkom je niet aan het idee dat het ook wel wat korter had gemogen. Maar uiteindelijk is dit ook de charme van deze muziek, die bovendien uitstekend als achtergrondmuziek kan fungeren.

De vlakke en monotone (Engelse) zang van oprichter Christian Nove is niet helemaal ontdaan van Duits accent. Dat vind ik niet storend omdat de vocale stukken vrij beperkt zijn en goed bij de muziek en sfeer passen. Verder blijken de heren prima in staat om schijnbaar vanuit het niets mooie melodieën in hun composities te verwerken. Daardoor wordt het geheel nog meer genietbaar.

“Comet Highway” gaat niet de boeken in als het beste wat Dice (niet te verwarren met het Zweedse Dice) heeft gemaakt. Na 38 jaar en bijna twintig albums is de scherpte er wel af en lijkt overgeschakeld te zijn op de automatische piloot. Maar neem van mij aan dat er de komende 38 jaar nog minimaal twintig albums van deze groep zullen verschijnen. En die zullen er bij de liefhebber nog allemaal prima in gaan ook.

Hans Ravensbergen