DiceAlbum

In 2012 besloot ik de recensie van “Comet Highway” met de volgende – naar nu blijkt profetische – alinea: Na 38 jaar en bijna twintig albums is de scherpte er wel af en lijkt overgeschakeld te zijn op de automatische piloot. Maar neem van mij aan dat er de komende 38 jaar nog minimaal twintig albums van deze groep zullen verschijnen. En die zullen er bij de liefhebber nog allemaal prima in gaan ook.

Met het uitbrengen van hun 19^e album “Para-Dice” liggen de Duitsers nu al voor op dit schema. Maar het zal mij allemaal een Duitse braadworst wezen. De muziek van Dice (scherp of niet) gaat er nog steeds in als cola op een tienerfeest. De luisteraar wordt wederom getrakteerd op vier nummers die de speelduur van tien minuten overstijgen. Flower River Rain overstijgt zelfs met gemak de twintig minuten. Op dat nummer wordt overigens voor het eerst de harp geïntroduceerd. De vier minuten klokkende toegift Para-Dice (Dreamscene 16) laat ik maar buiten beschouwing. Daar krijg je een idee hoe Jean Michel Jarre zou klinken wanneer hij new-age muziek maakt. Het doet verder niet ter zake, want “Para-Dice” kan gewoon in één teug worden genuttigd. Gedurende een uur golft muziek in de beste Eloy en Pink Floyd tradities over je huig. Of je nu liefhebber bent vanaf het eerste uur (lees: het album “Dice”) of je bent verslaafd geraakt door “Comet Highway”, de nasmaak is dezelfde. En die smaakt in beide gevallen naar meer. Veel meer.

Meer tekst besteden aan “Para-Dice” is als het schrijven van een dik boek over de smaak van cola: overbodig en zinloos. Ren naar de koelkast, grijp die fles en zet hem aan je mond. Pas wel op voor het vrijkomende koolzuur…

Hans Ravensbergen