DickAlbum

Bij cd’s met een korte speelduur moet het gebodene van de eerste tot de laatste byte dik in orde zijn, pas dan kan je het schijfje omarmen. Wat dat betreft dient “Second Thoughts”, het derde album van de Finse multi muzikant Jaakko Soimakallio alias Dick, ook aan een dergelijk onderzoek onderworpen te worden. De plaat duurt namelijk nog geen 37 minuten, maar geen nood, hier is uw rijdende rechter.

Het hier besproken album bevat slechts zes nummers. Deze laten onomwonden het vertrouwde Dick-geluid horen, avontuurlijke poprock met een proggy sausje richting Genesis en een beetje Rush. Wederom komt de eigenzinnige creatieveling met tamelijk eenvoudige drumgrooves inclusief het daarbij horende spel op de basgitaar, nogal lekker dramatisch klinkende zangpartijen, sprankelend gitaarwerk en sfeervolle toetsen. Ook zijn er weer stemmige bijdragen van saxofonist Tuomas Sipponen. Luister wat dat betreft even naar opener Heaven Sent en hoor hoe een heerlijk intro met akoestische gitaar een daverende popsong inluidt, die onmiskenbaar Dick is. Nummers als Possibles en Losing You In Number One hebben een vibe die doet denken aan de Britpop van enkele decennia geleden met bands als The Verve, Oasis en Keane. Speciale vermelding verdient gastgitarist Sami Turunen die ze in Possibles uitstekend staat te raken.

Het album is een stuk rustiger van aard dan z’n voorganger “Dangerous Dreams”, wat blijkt uit de vele ingetogen passages. Het geheel is dan ook beduidend beter in balans. Neem een nummer als I Will Carry You Home en hoor hoe een Peter Gabriel-achtig ritme de organische ballad perfect op zijn plaats laat zijn. Het gedragen nummer heeft een prachtige flow.

De muziek op dit album heeft de tijd niet om grillig te zijn, hardrock-momenten zijn er niet of nauwelijks waardoor de hoge kopstem à la Geddy Lee van Dick achterwege blijft. Je kan dat ervaren als een gemis, doe dat maar niet. Dick zingt met zoveel intensiteit, nooit kwam zijn hartstocht beter aan. Met zijn enorme vibratie doet hij denken aan Matthew Bellamy (Muse) en als hij wat meer geeft komt Peter Hammill in gedachten. Buitengewoon fraai is het zinderende When We Flow waarin lome jazzy dingetjes bijdragen aan een broeierige sfeer. Het nummer heeft het in zich de wereld om je heen even te doen vergeten.

Het album sluit af met het titelnummer dat aanvankelijk de boeken in dreigt te gaan als een niemendalletje maar waar een melodieuze gitaarlijn het nummer een paar sporten hoger duwt op de ladder.

Ik presenteer met trots de resultaten van het hierboven genoemde onderzoek. De zes nummers van “Second Thoughts” zijn stuk voor stuk uitstekend, variërend van prima tot geweldig. Toch is dat slechts mijn mening en ik kan me voorstellen dat niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de theatrale stem van Dick. Voor wat mij betreft moet ik zeggen dat ik me kostelijk heb vermaakt tijdens het beluisteren van de 37 minuten muziek van m’n naamgenoot.