DIDAlbum

Wie ben ik?

We hebben het hier niet over het flauwe tv-programma dat in de afgelopen decennia te pas en te onpas onze beeldbuis heeft vervuild, maar over serieuzere zaken. Dit is een muzikaal verhaal over een heel gewone, doorsnee man, die echter in een bepaald opzicht afwijkt van het gros van de mensen. De hoofdpersoon in kwestie heeft namelijk af te rekenen met een dissociatieve identiteitsstoornis (dissociative identity disorder (DID)). Eerst maar even een beetje duiding.

Dissociatieve identiteitsstoornis is een psychische aandoening waarbij iemand afwisselend twee van elkaar te onderscheiden persoonlijkheidstoestanden kan aannemen. Gevallen van ‘gespleten’ persoonlijkheden hebben altijd tot de verbeelding gesproken. Dit blijkt wel uit de grote populariteit van de verhalen van Edgar Allan Poe, Mary Shelley (Frankenstein) en Robert Louis Stevenson (Dr. Jekyll And Mr. Hyde). Een ander mooi voorbeeld van een gespleten persoonlijkheid is Gollem/Sméagol in The Lord Of The Rings.

We verblijven op dit album een dag in het brein van onze hoofdpersoon en delen in zijn geluksmomenten, wanhoop, vertwijfeling en angsten. Zijn stoornis slingert hem heen en weer tussen de grenzen van goed en kwaad. De knop in zijn hoofd gaat bij de minst of geringste aanleiding om. Welke kant zal hij uiteindelijk kiezen?

Aanvankelijk begon het Franse DID als een soloproject van toetsenist Christophe Houssin,  verantwoordelijk voor zowel muziek als teksten. Reeds eind oktober 2014 verscheen op You tube al het eerste, korte promofilmpje, maar uiteindelijk heeft het tot half november 2017 geduurd voordat “Dissociative Identity Disorder” in zijn volle glorie werd geopenbaard. En dan ook nog alleen in digitale vorm.

Het is drummer Régis Bravi die we dank mogen zeggen voor het verzamelen van een indrukwekkend zangkwintet. Dit is nog eens gericht en passend scouten. Wat te denken van Michael Sadler (Saga), in de rol van Het Slechte Geweten, Oliver Philipps (Everon), als Het Goede Geweten en Marco Glühmann (Sylvan), die als De Man acte de presence geeft. Voorwaar geen slecht trio. De Vrouw wordt vertolkt door Magali Luyten (Ayreon) en de wat minder bekende Alan Szukics (Opium Baby) is in de huid van De Slechte Man gekropen. De Franse gitarist Patrick Jobard en bassist Didier Thery completeren het bonte, internationale gezelschap.

Wanneer je “Dissociative Identity Disorder” gaat beluisteren valt al snel een aantal dingen op. Allereerst dat we hier te maken hebben met progressieve rock met een venijnige, stevige bite, waarin de bombast en het theatrale niet geschuwd worden. Christophe Houssin blijkt niet alleen een begenadigd componist, ook het produceren en mixen gaan hem blijkbaar uitstekend af. Vooral het kordate drumgeluid is om door een ringetje te halen. En we hebben hier niet te maken met een enkel toetsentapijtje, maar een heel winkelassortiment. Een overdaad die hier zeker niet schaadt. Integendeel. Een ander opvallend punt is het vrijwel afwezig zijn van solo’s, overigens zonder dat ze gemist worden. De knap geconstrueerde songs vragen er gewoon niet om, hoewel de korte, doch vinnige gitaarsolo in Kindergarten Remember niet te versmaden is.

Een zevental korte, instrumentale tracks, met uitzondering van de vluchtige dialoog tussen De Man en De Vrouw in Pills, fungeren als bindmiddel tussen de verhalende belevenissen van de hoofdpersoon. Hoogtepunten zijn het aan Sylvan refererende I’m Not In It en het veelzijdige, met Beatles-invloeden gekruide The Sun, waarin Sadler en Luyten een fraai staaltje vocale interactie ten beste geven. Een heerlijk nummer om flink uit te pakken. Maar het is toch echt Oliver Philipps die de show steelt in songs als het hemels en gedragen gezongen Beyond The Stars, het meeslepende, van bombast bulkende Locked Up en het intense Wake Me Up. Het doet je vurig verlangen naar een nieuw album van Everon.

“Dissociative Identity Disorder” van DID dreigt een beetje onder de radar te blijven. En dat zou eeuwig zonde zijn. In menig jaarlijstje van 2017  had deze plaat zeker geen modderfiguur geslagen. Meesterbrein Christophe Houssin heeft laten weten dat het album ergens in de eerste helft van 2018 dan toch op een fysieke cd zal verschijnen. Wellicht gaat dat helpen om dit werkje de juiste aandacht en waardering te geven. Het zou meer dan verdiend zijn.

Joost Boley