Different StringsAlbum

Different Strings, vernoemd naar een Rush-nummer, is een band samengesteld door de Maltese multi-instrumentalist Chris Mallia. Inmiddels heeft het gezelschap een viertal albums en een ep uitgebracht waarbij de twee delen van “The Sounds Of Silence” uit respectievelijk 2012 en 2015 oorspronkelijk gepland stonden als dubbel-cd.

Hoewel geïnspireerd door Rush is de muziek een mix van moderne rock, neo-prog, progmetal, klassieke en vooral symfonische rock invloeden. Soms roepen ze referenties op aan Pink Floyd en soms, in de zwaardere secties, Dream Theater. Kritiek tot dusverre was dat er teveel op twee gedachten werd gehinkt: aan de ene kant te zwaar voor symfonische rock fans aan de andere kant te licht voor de echte progmetal adept.

Het zojuist uitgekomen “The Sands Of Time” is mede tot stand gekomen door crowdfunding en bevat dertien nummers met een totale speelduur van ongeveer een uur. Alle composities, zowel tekst als muziek zijn van de hand van reeds genoemde Chris Mallia. “The Sands Of Time” is een conceptalbum in twee bedrijven. Een symfonische rockopera dus met een enorme hoeveelheid orkestratie. Het verhaal gaat over een gewone Maltezer man, na de Tweede Wereldoorlog. Zaken als armoede, honger, prostitutie en immigratie spelen een belangrijke rol. Een volledig orkest begeleidt de band op verschillende secties van deze rockopera. Het nummer The Gathering is speciaal gecomponeerd voor orkest en is alleen als bonustrack op de cd-versie aanwezig.

Een akoestische intro met gitaar, kindergeluiden en klaaglijke zang van zanger Andrea Casali opent het album in de vorm van Out Of Time dat naadloos overloopt in The Hourglass Overture. Het sterk aan Rush refererende instrumentale nummer zet de toon voor de rest van het album. Voor Poverty And Agony gaat het tempo omlaag, met een hoofdrol voor zanger Casali in een melancholieke ballade.

Opeens worden we uit het niets vergast op een tenorsax solo van Arthem Zhulyev. Best vreemd, die zag ik niet aankomen. Gek genoeg past Broken Childhood wel in het concept van het album. De nummers lopen grotendeels in elkaar over, zoals een goed concept album betaamt. Dat geldt ook voor Freedom (Living Hell), hoewel hier wel uit een heel ander (progmetal) vaatje wordt getapt. Titelnummer The Sands Of Time is het op één na langste en meest proggy klinkende nummer tot nog toe, met een mix van ouderwetse synth klanken, gitaar en zang. Einde eerste bedrijf.

The Gathering is dat al eerder genoemde zwaar georkestreerde, bombastische bonusnummer, had makkelijke de soundtrack van een sci-fi film kunnen zijn. Ten Dollar Love gaat de heavy metal kant op met dubbele basdrums, shredder gitaar, vrouwelijke solozang van AnneMarie Spiteri en Ronnie James Dio-achtige uithalen van Casali. Maar ook mooi toetsenwerk op onder andere Hammondorgel van alleskunner Mallia. Glimpse Of Consciousness (inclusief spelfout op de hoes) is eigenlijk de piano- en zangintro voor het langste nummer op het nieuwe album, The Plan. Een spannend heavy prog stuk met oosterse geluiden en stevige gitaarsolo’s van gastmuzikant Jeanpierre Zammit en Dio/Klaus Meine (Scorpions) achtige zangpartijen van Casali.

Ook hier weer een naadloze overgang naar Castles In The Sand met Us And Them-achtig thema, instrumentatie en tempo, in dit lange symfo-prog nummer. De korte Gilmour-solo is van Mallia zelf. In The Hourglass Overture (reprise) keert het oorspronkelijke thema terug in het beproefde instrumentale reprise format, Dream Theater-achtig qua stijl. En daar waar Out Of Time het album opende wordt het ook erdoor afgesloten, al weer in de reprise modus.

Opvallend kenmerk van het geluid van Different Strings: het typische vintage keyboard-geluid in combinatie met uiterst smaakvolle gitaarsolo’s. En laten we de zang niet vergeten. De keuze voor de Italiaanse zanger Andrea Casali, bekend van de Maltezer topband (?) Icefish, is een goede gebleken. Daar staat tegenover dat de nummers soms wat onevenwichtig zijn qua opbouw.

Er is absoluut sprake van potentie, zoals al eerder gezegd. De ontbrekende schakel lijkt vooralsnog het gemis van een definitieve keuze met betrekking tot de muzikale richting van de band. Mallia lijkt nog steeds op twee gedachten te hinken: prog of (prog)metal. Als hij daar uit is wil ik graag het volgende product nog eens onder de loep te nemen. Momenteel is er onvoldoende evenwicht tussen beide muziekstijlen. Mijn voorkeur is duidelijk: ‘zanderige’ nummers als The Sands Of Time en Castles In The Sand smaken naar meer en liggen perfect op de lijn van melodieuze symfo prog. Dat raakt voor mij persoonlijk altijd de juiste snaar.