Zo krijg je geruime tijd ‘doorsnee’ prog door je brievenbus geduwd en zo krijg je in één zending twee promo’s die er behoorlijk inhakken. En dat ‘hakken’ mag je scharen onder het kopje: het stevige hak en beukwerk. Even omschakelen dus. Niet dat ik er vies van ben hoor, integendeel. De eerste cd die behandeld werd, was die van onze Belgische buren van Dyscordia, deze is die van onze noordelijke vrienden van Dimaeon.
Dimaeon is namelijk een Friese metal band die een samenwerking heeft bewerkstelligd met het ambitieuze Layered Reality Productions van Tom de Wit en kornuiten. Ook de stichting Metalization uit Friesland heeft een dikke vinger in de pap. Deze stichting zet zich vooral in voor bands met een metalen randje uit onze noordelijke provincie, zo komt bijvoorbeeld ook het sympathieke Lyonite uit deze stal. Juist de samenwerking tussen deze genoemde partijen kan op mijn genegenheid rekenen, want dit zijn partijen die geen winstbejag hebben, maar waar de leidinggevenden puur als liefhebbers opereren.
De band Dimaeon bestaat inmiddels ruim tien jaar en heeft in een eerder stadium al een ep uitgebracht onder de naam Exit Reality. De Friese mannen hebben opgetreden met gerenommeerde namen als Evergrey en Vader, maar ook met Nederlandse acts als Epica, Stream Of Passion en Autumn. Mede door afzeggingen van andere bands hebben ze een mooi podium gekregen op de laatste aflevering van Progpower Europe 2014.
De muziek van Dimaeon is wat verraderlijk te noemen. Zo luister je naar Dark Century met een progressieve inslag en veel cleane zang en zo word je in het knetterharde Subterraneous gezogen met angstaanjagende grunts en snoeiharde psychedelische riffs. Mijn hond kroop van angst met de staart tussen de benen zijn Bench in, toen ik de schijf tijdens een luistersessie in mijn cd speler schoof. En die hond is inmiddels heus wel wat gewend. Dat neemt niet weg dat hierdoor toch wat twijfels van mijn kant ontstonden of deze muziek met doom, black en death metal fundamenten wel voor de tere oortjes van de Progwereld lezers geschikt is. Maar ach, als een band als Opeth door onze lezers bejubeld wordt, dan kan dit er ook wel bij. Daarbij is het niveau van de muziek van hoge kwaliteit, zowel in consistentie, productie en techniek, dus laten we niet zeuren.
Ik noem de naam Opeth niet zomaar. Want ondanks de hoge diversiteit-metal-gehalte zijn er progressieve raakvlakken met deze prog-metal band, hoewel gevoelsmatig Dimaeon een stapje verder gaat dan Opeth. De riffs zijn soms grimmig en meedogenloos, zo heeft bijvoorbeeld The Ruins Of Mankind een muzikaal karakter dat je niet moet laten horen aan je potentiele partner op een eerste date. Die kan nog wel eens vermoeden dat er een psychologische seriemoordenaar in je schuilt als je deze muziek kan waarderen. Want die muziek is over het algemeen snoeihard en genadeloos, maar ook met wat valse en zelfs tedere momenten. En zo zijn er nog veel meer songs te noemen die vooral de metal liefhebber kan waarderen. Desondanks zijn er zeker nummers te vinden die in de smaak vallen van de gemiddelde prog-metal liefhebber. De muziek kent veel variërende tempo’s en structuren en blijft ondanks het harde karakter melodieus. De grunts van Ferdinand Wanders zijn goed verstaanbaar, zodat de teksten ook tot je kunnen doordringen. In Friesland loopt veel talent rond, dat blijkt wel uit de recente releases van zowel Lyonite als dit Dimaeon.