DimaeonAlbum

Als collega’s iets niet van je verwachten kun je twee dingen doen:

• menen dat ze je onvoldoende kennen
• je zorgen maken omdat ze je wel kennen en beter dan jij weten waar je aan begint

Collega Ruard weet in ieder geval waar hij het over heeft, hij recenseerde zes jaar geleden alweer het eerste volwaardige album van het Friese Dimaeon, “Collapse Of The Anthropocene” en omschreef dit als ‘het stevige hak en beukwerk’. Aangezien dit mijn derde recensie van een metalalbum in bijna vijf jaar tijd wordt, moge duidelijk zijn dat mijn muzikale voorkeuren in de regel elders liggen. Optie twee gaat dus ruimschoots aan kop en de vraag waarom ik mijn vinger opstak, werpt zich op.

Het antwoord is banaal: ik vond de videoclip bij Het Lijk Van Ons Bestaan erg mooi en het nummer zelf lekker melancholisch. Een nummer met een boodschap: de mensheid heeft het verkloot, blijkens teksten als

“We hebben veel bereikt in die korte tijd dat wij ronddwalen op deze aardbol, oeroud.

Evenzoveel dan niet meer hebben we kapot gemaakt, onteerd en vertrapt onder onze voeten.

Wij zijn de plaag van deze planeet. De ziekte van deze wereld die zichzelf door niets laat overwinnen.”

En

“Alles wat ons nog rest is ons eigen graf te vullen met het stoffelijk overschot van de mens. Het lijk van ons bestaan…”

Bij gebrek aan een verantwoording weet ik niet wie verantwoordelijk is voor deze opbeurende boodschap, maar ik kon er goed mee uit de voeten. Het is sowieso een fijn nummer, met veel afwisseling tussen hard en zacht(er) en zeker in het begin van het nummer fraai gitaarspel. Dat neemt niet weg dat ik het nummer nogal onsamenhangend vind, het heeft zelfs wel iets van een showcase, waarbij de groepsleden alles wat ze in huis hebben in één nummer hebben gestopt.

De andere nummers kennen dat euvel veel minder. The Insurgent past bijvoorbeeld al meer in het door mijn collega aangehaalde ‘hak en beukwerk’. De nieuwe zanger Nikky Sriamin lijkt hier wat dieper te grunten dan op de opener en komt daardoor naar mijn mening beter tot zijn recht.

Het korte instrumentale Rain vormt een relatief rustige introductie tot The Quantum Suicide Machine en zeker gedurende een minuut of vijf moet dit de progmetal-liefhebber aan kunnen spreken. Daarna gaat het nummer over in een wat traditionelere death metal (inclusief grunts) in de stijl van de vroege Opeth. Toch weet Dimaeon ook hier te variëren, want waar je op een gegeven moment helemaal op bent gegaan in het beukende riff, word je ineens verrast door een zich daardoorheen vlechtende melodieuze gitaarsolo.

Via het vooral harde en snelle Dissolve, dat mij wat minder aanspreekt, belanden we vervolgens zelfs bij een heuse ballad, Waves. Een mooie opbouw, zelfs inclusief een stukje trompetspel, met passende cleane zang. En toch – je weet dat het gaat komen – gaan ook hier weer even alle remmen los. Het had voor mij eigenlijk niet zo gehoeven, zeker niet omdat het vervolgens gas terugnemen aan het eind wat geforceerd aan doet. Variatie is uiteraard prettig, maar het is ook geen enkel probleem als een nummer maar één stijl kent…

Transcendence klinkt vooral loodzwaar en daardoor is het juist des te interessanter als de saxofoon van Jørgen Munkeby invalt. Het klinkt op de een of andere manier zo logisch dat je je echt afvraagt waarom er zo weinig blazers in metal voorkomen. Bij afsluiter Dystopian Monument ten slotte, vinden we zeker in het begin een mooie representant van de tot nog toe wat onderbelichte doom metal.

Progwereld is natuurlijk een website voor progressieve rock (en progressieve metal). Ruwweg de helft van “Void” valt binnen onze scope. De andere stukken zullen toch vooral de liefhebbers van de hardere metalsoorten aanspreken, al zullen die zich ook in ruime mate onder onze lezers bevinden.

De luisteraar krijgt een plaat te horen waarbij de makers zich zeker niet beperkt hebben tot meer van hetzelfde en dat valt zeer te prijzen! De Friezen bieden op “Void” een gevarieerd palet van rock en metal, waarbij ze soms wel de coherentie in een nummer wat uit het oog lijken te verliezen. Dat neemt niet weg dat ik met plezier naar “Void” geluisterd heb en benieuwd ben hoe deze band zich verder zal ontwikkelen. Metalliefhebbers kan ik deze plaat in ieder van harte aanbevelen!