Dimension XAlbum

 Dus… dit is Progwereld! Dimension X komt schijnbaar vanuit het niets onze wereld binnenvallen met een sterk debuut, een beetje vallend in de categorie: hmmm, in de gaten houden deze band. Want alhoewel we in dit wereldje weleens denken dat er meer progbands zijn dan progfans, kan er altijd nog wel eentje bij. Zeker als het er één betreft die iets nieuws en origineels aan de stijl kan toevoegen. Want dat doet Dimension X.

Als ik een symfonische platenzaak had, zou ik Dimension X indelen bij de ‘progmetal’, alhoewel met twijfel. De band uit Milwaukee, Verenigde Staten, vertoont zowel invloeden van Dream Theater, Savatage en Iron Maiden als King Crimson, Gentle Giant en Rick Wakeman. Dit levert in weerwil van de titel en groepsnaam geen onaards geheel op, maar juist verrassend alledaagse prog, zij het uiteraard wel van het drukke soort. De muziek van Dimension X onderscheidt zich door een vernuftige aanpak in sound en melodie. Alhoewel bijna elk nummer ontelbaar verschillende tempowisselingen en stijlen kent, weet de band op één op andere manier toch de cohesie van het songmateriaal vast te houden. Dat ligt hem aan een aantal zaken.

Om te beginnen speelt de band geweldig strak, en daar de productie bewust demo-achtig en donker gehouden is, is het des te meer een compliment voor de band dat de melodieen helder en transparant klinken. Wat mij betreft wordt de luisteraar met het eerste nummer al gelijk op het verkeerde been gezet. Op grond van het drukke en agressieve Why zou je Dimension X wellicht al snel afdoen als een aardige, zij het weinig originele hard-prog-band. De klasse van de band openbaart zich pas halverwege de cd, als Corporate Ladder overvloeit in een prachtige toetseninstrumental Introspection, waarna het King Crimson-achtige Train Wreck grote indruk maakt door de inventieve tempowisselingen, het strakke gitaarwerk van Kent Herman en het onnavolgbare Chapman Stick-werk van D.R. Burkowitz. Hier blijkt Dimension X waarlijk een symfonische rockband te zijn. Hup, toch maar de cd uit de progmetal-bak houden. Zonde.

Dimension X lijkt mij een live-band pur sang. Je kan me dan een rare vinden, het lijken me ook ontzettend aardige gasten. Nou ja, gasten, ze schijnen al zo’n twintig jaar (!) in elkaars buurt of bandje te spelen, en de eerste incarnaties van Dimension X liggen ook al zo’n tien jaar achter ons. De vijf zwaarlijvige gasten vormen een gezelschap dat je eerder bij een agressieve ska-band met ZZ-Top-neigingen zou zoeken. Juist die houding maakt ze naar mijn mening uniek en ik tip ze bij deze dan ook voor Nearfest volgend jaar.

Hoewel niet iedereen eenzelfde mening zal zijn toegedaan, vind ik de stem van de bebaarde zanger David Hoover II een gouden greep. Hij heeft een stem die een beetje klaaglijk alswel duister klinkt en zijn stem is prettig achter in de mix gehouden. Hoover heeft geen overdreven goeie stem, maar hij doet gelukkig niet vreselijk zijn best zijn stem beter te laten klinken.

Het al niet misselijke Train Wreck is slechts de opmaat geweest voor het bijna 17 minuten durende epos Xeno’s Paradox, een ware tour de force van de mooiste melodieen (let op de bas!), de wildste tempowisselingen en de mooiste pianopartijen van de plaat. Jeff Konkel, de toetsenist in kwestie, is degene die ik zou opzoeken wenstte ik ooit nog pianoles. Zeker wat hij vanaf de tien minuten-grens laat horen is heel, heel erg mooi.

De keuze van de donkere opname ligt niet alleen aan de financiele middelen. Ergens las ik over deze band dat ze ernaar streefden geen enkel instrument te laten overheersen, maar alle muzikanten, inclusief de zanger te laten integreren tot één geheel. Dat lijkt aardig te lukken, en dat gegeven maakt “So… This Is Earth?” tot een meer dan intrigerend geheel.

Er rust ook een gevaar. Dit soort bands van veertigers die uiteindelijk een cd maken, sterven meestal een geruisloze dood. Gezinsverplichtingen en geldelijke gewin strijden zoals altijd om voorrang bij het maken van een opvolger. Dimension X heeft zijn visitekaartje afgegeven, en nu wordt het tijd om werkelijk te laten horen waartoe men in staat is. Want het zou zo zonde zijn als Dimension X de geschiedenis in zou gaan als een veelbelovende en frisse progband, zonder die belofte daadwerkelijk in te lossen.

Zo… nu jullie op deze wereld zijn? Tijd voor een War of the Worlds?

Markwin Meeuws