Toonen, DimitriAlbum

Opgroeiend met zijn muzikale ouders luisterde Rotterdammer Dimitri Toonen al van jongs af aan naar Pink Floyd, David Bowie, Gary Moore, Marillion en Rush. Voorwaar geen verkeerde opvoeding lijkt mij.

Alleen brachten de pianolessen die hij op zevenjarige leeftijd kreeg nog niet het enthousiasme bij hem naar boven om zelf te spelen. Pas nadat hij op twaalfjarige leeftijd gitaarlessen kreeg wakkerde het vuurtje bij hem aan. En met het beluisteren naar albums van Joe Satriani en Steve Vai, veranderde zijn leven volledig. Zodra hij die platen hoorde, wist hij meteen wat hij moest doen: oefenen, oefenen en nog eens heel veel oefenen op de elektrische gitaar.

Tijdens het spelen in verschillende bands in de jaren die volgden schreef hij verschillende muziekstukken en experimenteerde daarbij met het opnemen. Zijn eerste soloalbum “Leave My Mind Somtimes” markeert een moeilijke periode waar hij diepgewortelde herinneringen van zich af schreef. Het album “Sounds From Emotions” dat ons ter recensie werd aangeboden kende een schrijfsessie die Dimitri zelf ervaart als een diepere emotie en minder te maken had met technische gitaarvaardigheden. Uiteindelijk werden al deze emoties therapeutisch geëxtrapoleerd naar geschreven woorden en muziek die zijn donkerste en zwaarste innerlijk weerspiegelden.

Mede door de introspectieve aanpak en compositiekeuze kun je de sfeer die over dit album hangt het beste als melancholisch omschrijven. Verrassend genoeg pakt dit toch opbeurend uit en verzwelgt het niet in zelfbeklag. Gevangen tussen de magere Prologue en Epiloque stukken is This Morning bijvoorbeeld een fantastisch nummer met een uitmuntende Patricio Böttche op sopraansaxofoon versus een heerlijke Gilmoureske gitaarsolo. Naast variatie zorgt de emotionele lading die in de saxsolo is gelegd voor veel diepgang. Als instrumentalist pakt Dimitri Toonen het toch slim aan door dit soort gastmuzikanten, hoe beperkt ook, af en toe een podium aan te bieden. Zo past het het zacht beroeren van de cello in Uncertain Future uitstekend in dit kalme nummer met gitaargetokkel en gevoelige zang.

Verder valt het buitenbeentje Elusive Facts vooral op door het gebruik van onregelmatige maatsoorten in combinatie met een Van De Graaf Generator aanpak en kennen Decapitation en My Dark Passenger stevige metal uithalen voor de broodnodige variatie. Mijn voorkeur gaat toch echt uit naar nummers zoals You Can’t Change My Mind. Dat behoort tot een van de betere nummers, al ligt dit vooral aan de zoveelste zalige gitaarsolo. Vermeldingswaardig is verder Music Will Bring Me Another Day dat mede door de geluidsproductie een singer-songwriter nummer geworden is, dat wat weg heeft van het solomateriaal van Steve Wilson. Dat geldt nog meer voor When Nobody Likes You als de gitaarscheuren worden opgetrokken.

Gitaartechnisch gezien zit het allemaal wel snor. De zang mist helaas de nodige sprankelingen in zijn toon waardoor het bij mij soms wat mat overkomt, al past dit wel in de toonzetting van het album. Waar je bij vlagen met de zangstukken het vooral in het hoekje singer-songwriters moet plaatsen zijn de lange nummers compositorisch gezien, naast de nodige wendingen en enkele solo’s, voor de progliefhebbers het meest interessant. Hiermee positioneert Dimitri Toonen zich als nieuwe opkomende ster in het progressieve rock genre van Nederland. Het is en blijft bijzonder als een muzikant van eigen bodem zijn ziel en zaligheid in een eigen progressief album stopt, dat hij (op een enkel nummer na) zelf schrijft, produceert en mixt in zijn eigen Bald Bastard Studio. Hoop dat Dimitri zich verder gaat ontwikkelen in dit genre.