Dirge

And Shall The Sky Descend

Info
Uitgekomen in: 2004 (heruitgave: 2007)
Land van herkomst: Frankrijk
Label: Equilibre Music
Website: www.dirge.fr
MySpace: www.myspace.com/blightrecords
Tracklist
And Shall The Sky Descend (24:00)
The Birdies Wheel (11:40)
The Endless (17:58) 
Glaring Lights (19:32)
Alain B: drums
Christophe "zomb" D: samples, percussie, zang
Stéphane L: gitaar
Christian M: basgitaar
Marc T: gitaar, zang
Wings Of Lead Over Dormant Seas (2007)
And Shall The Sky Descend (2004, heruitgave: 2007)
Blight And Vision Below A Faded Sun (2000)
Down, Last Level (1998)

De Franse band Dirge heeft weinig overeenkomsten met groepen als The Flower Kings of Collage. Daar waar deze bands relatief vrolijke of dartele muziek maken, wordt de muziek van Dirge gekenmerkt door laaggestemde metalgitaren, een laag tempo en droevige grunts. Hoewel ik hier eerst een leuk grapje over een Nederlandse hamstersoort had, is in beraad besloten het toch heus wel leuke grapje te schrappen, maar het moge ook zonder komische noot duidelijk zijn dat de muziek van Dirge zich bijvoorbeeld laat vangen onder de noemer ‘uitvaartmetal’.

Door de detailgerichtheid en veellagigheid van de muziek laat het laatste album van Dirge, “And Shall The Sky Descend”, zich het best beluisteren met een hoofdtelefoon. Zo komt namelijk de subtiliteit van de muziek het beste naar voren, en bestaat er de minste kans dat de diepere muzikale lagen verloren gaan in de geluidsbrij van verwrongen gitaarklanken. Dit is essentieel voor de luisterervaring, daar de muziek van Dirge zich het best laat beschrijven door een vergelijking met de zogeheten postrock van bands als Godspeed You (!*) Black Emperor (!*) (*doorhalen wat momenteel niet van toepassing is), Mono en Explosions in the Sky. Deze bands baseren hun composities op een relatief minimalistische ondergrond, die door het toevoegen van lagen langzaam uitgebouwd wordt tot climax. Deze hoogtepunten worden niet zozeer bereikt door jubelende gitaarsolo’s of onverwachte wendingen in de muziek, maar lijken te ontstaan doordat de muziek zó vol wordt dat zij als een spreekwoordelijke emmer overloopt (of beter gezegd, overstroomt). Vanwege deze overeenkomsten met de postrock zou Dirge “postmetal” genoemd kunnen worden, hoewel “post-” als genreaanduiding niet onomstreden is.

Al maakt Dirge metal op een redelijk onconventionele wijze, is de band niet alleen in de hoek van de ertsmijnen die ze verkent. In dezelfde muzikale hoek, bijvoorbeeld, bevinden zich bands als Neurosis en Isis, beide grote namen op het gebied van neodoompostmetal. Echter, hoewel beide voornoemde bands beter vertegenwoordigd zijn in de media doet Dirge, afgaand op “And Shall The Sky Descend”, niet onder voor deze beide grootheden, en heeft het gezelschap zich een eigen hoekje weten te verwerven door een eigen stijl te hanteren, die zich vooral uit in het alternatieve gebruik van percussie (zoals gekenmerkt door de tweede helft van het lange titelnummer), aanvullende vrouwelijke zang en incidentele vioolpartijen, die de droevige teneur versterken en bovendien een welhaast ‘organische’ kwaliteit aan de muziek geven. Bijzonder fraai in dit opzicht, en overzichtelijker dan het eveneens genietbare edoch ietwat fragmentarische titelnummer, is The Endless, een enigszins elektronisch aandoend nummer dat een fraai klanktapijt van metalgitaren weet af te wisselen met een rustiger passage waar een bed van viool en begrafenisbelachtige gitaarklanken de basis biedt voor een gesproken tekst, waarna een en ander weer langzaam wordt opgebouwd met intredende drums en verdere invulling van het geluid totdat de metallurgen de conclusie inzetten. Een beetje droevig maar behoorlijk interessant, dit weefsel.

Door het lage tempo van de muziek is “And Shall The Sky Descend” een album dat ondergaan moet worden, daar het zich niet leent voor bijvoorbeeld opzwepende muziek tijdens het joggen. Bovendien is deze soort muziek detailafhankelijk, waardoor het effect grotendeels verloren gaat als er niet geconcentreerd geluisterd wordt naar de meerdere lagen waaruit de composities opgebouwd zijn. Als zodanig is niet alleen de muziek zelf wat traag (in positieve zin), maar is ook de ideale luisteraar ervan van de minder beweeglijke soort, of minimaal iemand met een behoorlijke concentratiespanne en uithoudingsvermogen, welke beide vereisten zijn om deze muziek dusdanig te kunnen doorgronden dat de ware kracht tevoorschijn komt.

Ondanks dat Dirge een band is die intensieve beluistering verlangt of zelfs vereist en bovendien geen glibberige muziek maakt die gemakkelijk de gehoorgang binnenglijdt, is “And Shall The Sky Descend” een fraai document, dat de liefhebber van uitgesponnen mineurenmetal zonder meer een genietbare dosis melancholie zal verschaffen. Hoewel er geen flitsende gitaarsolo’s voorkomen, is de muziek van Dirge door het detailgeoriënteerde en explorerende karakter en de kwaliteit van de composities toch zonder meer interessant te noemen. En voor de anders of breder georiënteerde muziekliefhebber kan de muziek van dit gezelschap dan ook een lonende investering blijken.

Christopher Cusack

Send this to a friend