Dirt Jake ReplicasAlbum

The Mars Volta, Pink Floyd en Tool… Deze drie bandnamen staan behoorlijk opzichtig bovenaan de promosheet van Dirt Jake Replicas vermeld. Dit collectief uit Portland, Verenigde Staten wordt in 2006 opgericht door Joshua Ash, Ashley Beard, Adam Gurr, Dakota Max en Julius Panimdim. In oktober 2007 brengt het ensemble in eigen beheer zijn titelloos debuut uit, dat bijgevolg naar eigen zeggen sterk geïnspireerd is door het voornoemd triumviraat. Als (enthousiast) liefhebber van dit drietal is mijn interesse dan ook uiteraard onmiddellijk aangewakkerd en ik vermoed dat ik niet de enige ben.

“Dirt Jake Replicas” bevat zeven, doorgaans erg lange muziekstukken, variërend in lengte van bijna acht tot ruim twaalf minuten, die bij elkaar ruim zeventig minuten klokken. Na beluistering van dit debuut moet ik inderdaad erkennen dat de muziek van dit kwintet hier en daar ietwat doet denken aan The Mars Volta, Pink Floyd en Tool, met de aantekening dat de invloed van de laatstgenoemde het duidelijkst waarneembaar is. Ondanks dat de composities redelijk duister en donker van opzet zijn, duiken de vijf evenwel lang niet zo ver de duisternis in als hun bewierookte landgenoten. Juist omdat het hier allemaal wat luchtiger klinkt, refereert de muziek van Dirt Jake Replicas volgens mij ook enigszins aan die van A Perfect Circle, het zijproject van Tool-zanger Maynard James Keenan.

Ondanks bovengenoemde referenties laat het vijftal op zijn debuut toch een eigen geluid horen. Zo weet de band zich bijvoorbeeld te onderscheiden middels de dubbele zangpartijen van Ashley Beard en Dakota Max, waarbij vooral het aandeel van de eerstgenoemde de muziek een eigen draai weet te geven. Desalniettemin heb ik een duidelijke voorkeur voor het ietwat aan Maynard James Keenan herinnerende stemgeluid van Max, want Beards zangstem (lees: mooi-zingerij) begint mij af en toe lichtelijk te ergeren. Soms werkt de wisselwerking tussen de twee zangers voortreffelijk, maar vaak beschouw ik Beards bijdrage als een storende factor en ik vind het dan ook spijtig dat beide zangers een evenredig aandeel hebben. Omdat de zangpartijen van Beard en Max elkaar bovendien slechts incidenteel completeren strijden beide stemmen vrijwel continu om de aandacht van de luisteraar, zodat deze uitzonderlijkheid eerder als een last dan als een deugd gezien kan worden.

Ofschoon de zeven nummers mij doorgaans beslist weten te boeien, kan Dirt Jake Replicas helaas niet altijd even gemakkelijk mijn aandacht vasthouden. Met een gemiddelde speelduur van tien minuten per track neemt de band uitgebreid de tijd om zijn ding over te brengen op de luisteraar. Omdat het vijftal zichzelf echter hier en daar iets teveel herhaalt, zijn er dientengevolge helaas weinig verschillen tussen de muziekstukken onderling waar te nemen. Nu komt dit vanzelfsprekend de homogeniteit van het album ten goede, maar zelfs na ettelijke luisterbeurten zou ik graag toch wat meer afwisseling qua opbouw en sfeer binnen de zeven stukken willen ontwaren.

Na enkele flarden muziek op de webpagina te hebben beluisterd waren mijn verwachtingen over dit album van Dirt Jake Replicas tamelijk hooggespannen. Nu moet ik tot mijn grote spijt erkennen dat deze mogelijkerwijs ietwat te hoog waren, want het debuut valt mij eerlijk gezegd toch lichtelijk tegen. Ondanks deze teleurstelling kan ik dit alleszins geen slecht debuut noemen, maar het tekort aan diversiteit binnen de nummers komt mijn luisterplezier beslist niet ten goede. Omdat dit echter pas het eerste album is, wil ik de band dan ook adviseren om de volgende keer iets rigoureuzer de overbodige en herhalende stukken weg te snijden. Mogelijk dat ik dan mijn interesse niet (zo snel) verlies…

Frans Schmidt