DisAlbum

 Smaak is een subjectief gegeven. Gelukkig mogen smaken verschillen, maar waardoor wordt dat veroorzaakt? Ik ben een groot liefhebber van progressieve rock en metal, maar waarom ben ik dat? En waarom houd ik dus absoluut niet van de hedendaagse rages? Misschien is één en ander terug te voeren op de opvoeding. Mijn ouders en met name mijn vader zijn grote liefhebbers van klassieke muziek en hebben geprobeerd dat op hun kinderen over te brengen. Ik ben in het verleden heel wat keren naar de grote zaal van de Doelen geweest om naar het Rotterdams Filharmonisch Orkest te luisteren en te kijken. Wat echter destijds al indruk maakte was een nummer van Strauss, namelijk Donner Und Blitz. De voorliefde voor de bombast zat er dus al vroeg in. Mijn vader heeft mijn voorkeur nooit kunnen begrijpen, want waar was de melodie in die bak met spijkers waar ik naar luisterde. De warmte van de klarinet of hobo, de gevoeligheid van een viool enz. enz.

Het debuut van de Nederlandse band Dis, “Escape To Reality” smeedt mijn voorliefde voor progressieve metal en voornoemde jeugdliefde samen. Dus afwisselende progressieve metal aangevuld met aanstekelijke vioolsolo’s.

Het openingsnummer Prelude laat een melancholische kant van Dis horen. Op Escape To Reality gaat het er een stuk vlotter aan toe. Zanger / violist Benjamin Mathot weet op zijn viool te overtuigen met aanstekelijke melodieën en vlotte solo’s (ook op onverwachte momenten) zonder dat het geknutseld overkomt. Als zanger weet hij echter niet altijd te overtuigen. Benjamin zingt zowel met een grafstem als met zijn normale stem. Die normale stem klinkt echter op sommige momenten breekbaar.

Het akoestische begin van Awakening is waarlijk prachtig, waarbij het kippenvel wordt verzorgd door de huilende klanken uit de viool van Benjamin. Broer Daniël vult het geheel aan met stevige gitaarpartijen. Knap is ook dat de snelle en drukke stukken niet verzanden in een pandemonium van geluid, maar de band weet altijd weer terug te keren naar de basis. Luister naar het explosieve einde van dit nummer. Rustpunt op “Escape To Reality” is het akoestische en ingetogen Beyond Recognition, dat echter aan het einde omslaat. De elektrische viool van Benjamin klinkt waarlijk als een gitaar, waardoor je in eerste instantie het idee hebt dat je naar een gitaarsolo aan het luisteren bent.

Het bijna tien minuten durende Forgiveness laat de diversiteit van Dis nogmaals goed horen. De broers Mathot weten pakkende melodieën uiterst fraai te verpakken en zien zelfs kans om weg te komen met een stukje kermismuziek in dit nummer. De laatste drie nummers van “Escape To Reality” vormen eigenlijk één geheel. Ook hier weer die afwisseling tussen ruig en ingetogen. De stem van Benjamin klinkt op die ingetogen momenten breekbaar, maar het volgende ogenblik wordt dat afgewisseld met een grunt die echter verstaanbaar blijft. De emoties wisselen elkaar mooi af. In het tweede gedeelte van God: Martyr gaan de broers nog een duel aan dat echter onbeslist eindigt. Drummer Remco Menting laat horen dat hij ook op percussie zijn weg weet te vinden.

Ondanks de gemiddelde leeftijd van 21 jaar levert Dis toch een uiterst volwassen product af. Met “Escape To Reality” in handen moet het voor Dis mogelijk zijn om een platenmaatschappij te vinden.

Rob van Oosten