DisciplineAlbum

Hoera! Een jaar na een soloalbum van Matthew Parmenter komt er alweer een nieuw Parmenter-album uit. Deze keer niet solo, maar met zijn band Discipline. Ja hoor, je leest het goed: de legendarische band Discipline is weer terug met een nieuw album! Toch al weer zes jaar na het vorige, “To Shatter All Accord”. Dat album sloeg toen voor mij als Discipline-fan (of eigenlijk Parmenter-fan) meteen in als een bom. Er was geen twijfel mogelijk: dat was een album dat absoluut paste in de discografie van Discipline, ondanks dat het geen “Unfolded Like Staircase” was. Maar wat met deze “Captives Of The Wine Dark Sea”?

Er blijkt toch alvast wat veranderd in de jaren. En dan doel ik niet op het schijnbare verdwijnen van het punt in de bandnaam (u weet wel… Discipline. in plaats van Discipline). Hoewel dat ook best een mysterie is. De grootste verandering is dat Jon Preston Bouda, toch al lid sinds 1987, niet langer de gitarist van Discipline is. Hij is op dit album vervangen door Chris Herin van Tiles. Het waarom is eigenlijk een beetje een raadsel. Discipline is niet de band die de pers actief opzoekt en veel met hen deelt. Lijkt alvast geen kwaad bloed gezet te hebben bij de band, dus misschien moeten we er ook niet veel achter zoeken. Belangrijker is tenslotte de vraag of Chris Herin een waardige vervanger blijkt. En ja, ondanks het feit dat Jon Preston Bouda’s gitaarspel zo kenmerkend was voor Discipline, doet Chris Herin het meer dan uitstekend. Een korte research op het net leerde mij overigens dat andere recensenten het hier met mij eens zijn.

Wanneer ik deze review schrijf, heb ik deze “Captives Of The Wine Dark Sea” al enkele keren beluisterd, maar de eerste luisterbeurt een paar weken geleden verbaasde me. In tegenstelling tot “To Shatter All Accord” viel de frank (het kwartje) niet meteen: ik was niet meteen overtuigd en dat gebeurt me bij Discipline zelden tot nooit. Latere luisterbeurten maakten dit gevoel wel goed waardoor het al bij al snel duidelijk werd dat dit alweer een geweldig album is geworden van een absolute topband. Maar niet zo goed als “To Shatter All Accord” en al helemaal niet als “Unfolded Like Staircase” (ik geloof ook niet dat iemand dit laatste verwacht zou hebben).

Deze nieuweling heeft wel een zeer sterke opening. The Body Yearns start met Matthew Parmenter zingen in zijn typische zang die zoals zo vaak aan Peter Hammill doet denken en explodeert verder met het sterke toetsenspel van Parmenter, en nieuweling Chris Herin’s gitaarspel. De opener is toch echt wel zo typisch Discipline: als je op dit album een nummer zoekt om de band te typeren moet je bij dit eerste nummer stoppen. Voor mij persoonlijk ook eigenlijk meteen het absolute hoogtepunt van dit plaatje. Het instrumentale gedeelte blaast je ook meteen omver. Van Der Graaf Generator, King Crimson of Genesis zijn zoals steeds nooit ver weg. Maar zoals steeds met de unieke Discipline-touch. Het is ook hier dat het snel duidelijk wordt dat het goedkomt met Chris Herin als vervanger van Jon Preston Bouda. Ik ben niet bekend met zijn gitaarspel bij Tiles (met de hele band eerlijk gezegd niet) maar hij past zich hier uitstekend aan de muziek van Discipline aan. Zoals eerder gezegd een waardige vervanger voor Jon Preston Bouda.

Life Imitates Art dat meteen volgt als tweede track is er ook eentje dat kan tellen. Voor de liefhebbers van Discipline die uitkeken naar dit album zal dat vast wel een bekende zijn, want dit was de vooruitgeschoven teaser voor het album. Eigenlijk was die teaser al wel voldoende om overtuigd te raken van dat album. En dat kan je ook gerust zijn na die sterke start. Ook instrumental S doet het op dat vlak uitstekend.

Maar waar het voor mij even duurde, was wat er daarna kwam. Love Songs en Here There Is No Soul zijn twee kortere nummers die niet meteen overtuigen. Lijkt wel een beetje de poppy of bluesy kant op te zoeken. Waar dat op zich wel kan werken, doet het dit in dit geval niet. Het klinkt allemaal best vrolijk maar volledig overtuigen doen ze beide niet. Overigens, neem dat ‘vrolijk’ best niet al te letterlijk. Wanneer Matthew Parmenter zingt over ‘love songs’ dan gaat het eerder over het feit dat hij ze beu is en gewoon alleen wil zijn. Nee, Parmenter zal wel nooit een vrolijke Frans worden…

Afsluiten doet dit album met Burn The Fire Upon The Rocks, het langste nummer van deze plaat. Toch beduidend korter dan die op de twee voorgaande albums en ook niet zo geweldig. Maar toch maakt dat je die mindere momenten van voorheen snel weer vergeet. Het is weer Discipline in absolute topvorm.

En eigenlijk… Die twee mindere nummers vallen al bij al wel mee. Zeker na meerdere luisterbeurten valt het op dat het toch echt gewoon leuke songs zijn. Hoewel het nooit valt te verbloemen dat dit toch de zwakkere momenten zijn in een voor de rest uitstekend album. Want dat is het gewoon.

“Captives Of The Wine Dark Sea” is alweer een meer dan uitstekend album waarvoor iedere progfan snel naar de dichtstbijzijnde (web)cd-winkel moet lopen om hem aan te schaffen. Minder dan de twee platen hiervoor, maar dat ligt eerder aan het hoge niveau daarvan dan aan deze nieuwe worp. En bij dezen spreek ik meteen de hoop uit voor een volgende topper van hetzelfde niveau: de Parmenters ontgoochelen tenslotte nooit.

Peter Van Haerenborgh
CD:

LP: